Sahranjen je na groblju u Milanu 13. februara 1787. godine.
Ruđer Josip Bošković, rođen je 8. maja 1711. godine u Dubrovniku. Bio je jedan od najvećih naučnika svoje ere/utemeljivač moderne atomske teorije, a uvršćen je među sto najznamenitijih Srba svih vremena!
Njegovi doprinosi matematici, fizici, astronomiji, filozofiji i mnogim drugim oblastima nauke ostavili su dubok i trajan trag u istoriji nauke. Bio je šesti sin u porodici koja je brojala desetoro djece. Sa očeve strane, a bez koga ostaje u 10. godini, loza potiče iz sela Orahova Dola iz Hercegovine.
Otac mu je bio Nikola Bošković, poznati trgovac srpskog pravoslavnog porijekla. Majka mu je bila Pavla Betera - italijanskog porijekla, iz porodice Bara Betere, poznatog dubrovačkog pjesnika, pa je zgodno znati i to da je među Italijanima ovaj naučnik poznat kao Ruđero Đuzepe Bošković.
Bošković je bio izuzetno darovit još od ranog djetinjstva. Sa samo 13 godina upisao je isusovačku gimnaziju u Dubrovniku, gdje je pokazao izuzetno interesovanje za matematiku i prirodne nauke. Nakon završene gimnazije, 1725. godine kao četrnaestogodišnjak sa svojim profesorima odlazi u Rim i nastavlja školovanje.
Tu je tri godine izučavao filozofiju, matematiku i fiziku, što mu je omogućilo da ispolji svoj talenat za prirodne nauke. U Rimu je studirao i logiku, Aristotelovu fiziku i metafiziku, euklidsku matematiku, nešto astronomije i etiku. Bila je očigledna njegova sklonost ka matematici i fizici.
Prvu naučnu raspravu „O sunčevim pjegama” objavio je 1736. godine, a zatim i rasprave iz optike, astronomije i trigonometrije. Ruđer Bošković je, između ostalog, tvorac jedinstvenog zakona sile, koji pretpostavlja da postoji ne samo privlačenje (Njutnov zakon) nego i odbijanje u naizmeničnom menjanju na malim rastojanjima među tijelima. Smatrao je da su osnovni elementi materije čestice bez dimenzija i da su one izvor sile.
Jedno od njegovih najpoznatijih djela je "Teorija prirodne filozofije" iz 1758. godine, gdje je razvio koncept prostora kao apstraktne matematičke strukture, što je bilo revolucionarno za njegovo vrijeme.
Doprinosi nauci
Bošković je takođe bio pionir u proučavanju atomizma, teorije koja je predstavljala temelj za modernu atomsku fiziku. Njegovi doprinosi astronomiji takođe su bili značajni. Bošković je bio prvi naučnik koji je sugerisao da planete u Sunčevom sistemu putuju po eliptičnim orbitama, dok je u svojoj studiji o zvijezdama dao objašnjenje o sjaju zvijezda na osnovu njihove udaljenosti i veličine.
Osim po svojim naučnim dostignućima, Bošković je bio poznat i po svojoj filozofiji. Smatrao je da je svijet u osnovi sastavljen od niza tačaka bez dimenzija, što je bio njegov koncept "punctiforme". Takođe je razvio i svoju teoriju o atomima, smatrajući ih kao tačkaste čestice koje se međusobno privlače i odbijaju.
Ruđer Bošković je bio jedan od prvih naučnika koji je kombinovao eksperimentalne metode sa matematičkim pristupom u svojim istraživanjima. Njegova metodologija bila je ispred svog vremena i postavila je temelje za modernu nauku.
Iako je živio prije više od dva vijeka, Boškovićevi radovi i dalje inspirišu naučnike širom svijeta. Njegova djela su primjer istrajnosti, genijalnosti i predanosti, i podsjećaju nas na to koliko je važno da težimo znanju i istini. Ruđer Bošković je ostavio neizbrisiv trag u istoriji nauke. Njegovo nasleđe živi kroz njegova djela i inspiriše nas da istražujemo, učimo i rastemo kao pojedinci i kao društvo, te upravo zato treba pomenuti to da je Ruđer Bošković bio najbolji pjesnik na latinskom jeziku u 18. vijeku, vrsni poliglota i prevodilac.
Melanholik i poeta
Naučna djela pisao je u stihovima, a sebe je opisivao kao astronoma i pjesnika. Ovaj vanvremenski čovek bio je osnivač Milanskog univerziteta i Optičkog instituta francuske mornarice, član svih najvećih akademija tog vremena, među kojima su Londonska, Pariska, Rimska.
Oni koji mu nisu bili skloni, govorili su za Ruđera da je veliki zanesenjak, "čovjek koji govori za desetoricu, priča, dosađuje i ubija sve večnim svojim brbljanjem, svojim beskonačnim razlaganjem". Govorilo se i to da je tašt, samouvjeren i hirovit, da previše drži do sebe i do svojih zasluga. Nije baš lako podnosio prigovore ili kritike. Ipak, briga za vlastitu slavu nije ga učinila slepim za vlastite nedostatke.
Bošković je imao melanholičan temperament i bio je dosta prožet nekim pesimizmom.
Umro je u vili Bosi u Milanu, pritisnut umorom i duševnom slabošću ali i posljedicama dugotrajne groznice koju je dobio na obali Male Azije kada je krenuo u Carigrad.
Sahranjen je na groblju u Milanu 13. februara 1787. godine.
(Mondo)