Srpski pravoslavni teolog i besjednik Nikolaj Velimirović (1881-1956), episkop žički i ohridski od 1919. do 1944. godine, kanonizovan kao Sveti Nikolaj Ohridski i Žički, rođen je 4. januara 1881. godine.
Po završetku teoloških studija u Švajcarskoj, doktorirao je teologiju na Univerzitetu u Bernu, a potom je diplomirao filozofiju na Univerzitetu u Oksfordu i doktorirao u Ženevi.
Po povratku u Srbiju, postao je predavač na Bogoslovskom fakultetu u Beogradu, 1909. godine se zamonašio, a potom završio Duhovnu akademiju u Petrogradu (Sankt Peterburg).
Između dva svjetska rata, vladika Nikolaj osnovao je Pravoslavnu narodnu hrišćansku zajednicu, poznatu kao Bogomoljački pokret, da bi zaštitio narod od agresivne sektaške propagande.
Nijemci vladici Nikolaju nisu oprostili ulogu u obaranju Trojnog pakta krajem marta 1941. godine, pa su ga u Drugom svjetskom ratu, čim su okupirali Jugoslaviju, zatvorili u manastir Ljubostinja, a potom i u manastir Vojlovica.
S patrijarhom Gavrilom Dožićem, vladika Nikolaj Velimirović zatvoren je 1944. godine u logor Dahau. Vladika Nikolaj umro je u emigraciji u ruskom Manastiru Svetog Tihona u Saut Kananu u Pensilvaniji, a sahranjen je na srpskom narodnom groblju pored Manastira Svetog Save u Libertvilu.
Najpoznatija njegova djela su: "Religija Njegoševa", "Besede pod gorom", "Iznad greha i smrti", "Duša Srbije" i "Srbija u svetlosti i mraku".
Mnogo godina poslije smrti, mošti vladike Nikolaja prenesene su iz Libertvila u Lelić 12. maja 1991. godine. Položene su u hramu manastira Lelić, koji je njegova zadužbina.
Na zasjedanju Svetog arhijerejskog sabora Srpske pravoslavne crkve u maju 2003. godine vladika Nikolaj uvršten je u red svetitelja.
Svečana kanonizacija obavljena je u beogradskom Hramu Svetog Save na Vračaru 24. maja 2003.
Već sljedeće godine, episkop šabačko-valjevski Lavrentije svoju zadužbinu, manastir Soko blizu Ljubovije i Krupnja, posvetio je Svetom Nikolaju Ohridskom i Žičkom.