Legendarna generacija srpskih vaterpolista zvanično se oprostila od kapice sa državnim grbom u Beogradu. Zauvijek ćemo pamtiti osmjeh i medalje koje su nam oni donosili...
Članovi najslavnije generacije srpskog vaterpola posljednji put su u subotu zaigrali u kapici sa državnim grbom - i to u prisustvu Novaka Đokovića. Simolično su završili reprezentativnu karijeru kapiten dvostrukih uzastopnih olimpijskih šampiona, Filip Filipović, kao i još petorica divova srpskog sporta - Andrija Prlainović, Stefan Mitrović, Andrija Prlainović i braća Pijetlović, Gojko i Duško.
Na turniru "Srbija 2022", na bazenu Milan Gale Muškatirović, oni su se na veče vratili u nacionalni tim, da bi godinu dana poslije osvajanja olimpijskog zlata u Tokiju dobili oproštaj kakav zaslužuju. Nastupili su u okviru pripremne utakmice Srbije i Italije za Evropsko prvenstvo u Hrvatskoj (od 29. avgusta) i pred punim tribinama otišli u legendu, gdje im je i mjesto.
Iako su neki završili karijeru prošle sezone (Mitrović i Aleksić), u bazenu su podsjetili na to kakav su tim. Ušli su u igru pri rezultatu 8:8, Filip Filipović je odmah dao sjajan gol za vođstvo, a Gojko Pijetlović je atraktivnim odbranama "spustio rampu" Azurima. U bazenu su proveli četiri minuta, a onda su dobili ovacije i medalje iz ruku predsjednika Saveza Viktora Jelenića i generalnog sekretara Nemanje Marijana.
Pogledajte kako je izgledalo emotivno veče na beogradskom bazenu, gdje su Dejan Savić i ekipa srdačno dočekali nazad velike šampione:
Filip Filipović, kapiten i vođa tima, stavio je na glavu kapicu Srbije skoro 20 godina od svog prvog seniorskog zlata, osvojenog u Kranju 2003. uz divljačke scene hrvatskih navijača oko bazena. Tada je bio najmlađi i nosač trofeja koje je od 2006. i Evropskog prvenstva na Tašmajdanu osvajao zajedno sa Andrijom Prlainovićem, "mozgom" igre tima koji je sredinom prošle decenije postao doslovno nepobjediv.
Nakon 2008. i povlačenja generacije Vladimira Vujasinovića, Aleksandra Šapića, Dejana Savića, Danila Ikodinovića i drugih asova, mnogi su strepili da li će Srbija opet moći da dotiče vrhove i da igra finala. A onda je u Rimu 2009. "sijevnuo" udarac Milana Aleksića, za gol koji je donio Srbiji titulu prvaka svijeta i koji je najavio dolazak neponovljive generacije.
Pod selektorom Dejanom Udovičićem su do Londona i bronze na Olimpijskim igrama postali prvaci svijeta i Evrope (2012. u Ajndhovenu) i nagovijestili zlatne dane nacionalnog tima, a na čelu sa selektorom Dejanom Savićem su postali silni i kao tim i kao pojedinci, pa je i centar Duško Pijetlović 2015. postao najbolji vaterpolista Evrope i svijeta, dok je njegov brat Gojko bio proglašavan najboljim golmanom turnira na kojima je Srbija osvajala neka od najdražih zlata.
Uz legende su stasavali, nasljeđivali kapitene i lidere kao što su Vanja Udovičić, Živko Gocić i Slobodan Nikić i nadmašili sve prethodnike. U timu su dočekali i kalili šampione Dušana Mandića, Savu Ranđelovića, Nikolu Jakšića i ostatak tima koji je uz njih mogao da izbliza vidi kako rade asovi. Uspjesima u Riju i Tokiju zaokružili su sve što su donijeli Srbiji u nepreglednom nizu medalja:
- dva puta su bili šampioni svijeta, jednom vicešampioni i jednom bronzani na tom turniru
- pet puta su postajali šampioni Evrope, jednom su bili vicešampioni i jednom bronzani
- dva puta su zajedno postajali olimpijski šampioni, jednom su bili bronzani (2012), a bili su i dio generacije koja je 2008. uzela bronzu u Pekingu
- Svjetsku ligu su osvajali čak 10 puta i taj tron im je izmakao samo 2009. u Podgorici