Mnogi od ovih gradova su dočekali ruske vojnike s radošću. Mnogi, ali ne svi.
Ovo je spisak stranih prijestonica koje još uvijek pamte rusku vojsku (negdje pozvanu, a negde ne).
1. Stokholm (1743.)
Švedska i Rusija su u 18. vijeku mnogo puta ratovale jedna protiv druge, ali desio se i slučaj kada su ruski vojnici ušli u glavni grad Švedske, a stanovništvo ih je dočekalo raširenih ruku.
Švedskoj je prijetila opasnost od danske invazije, a švedski seljaci su podizali pobune, tako da su se vlasti obratile bivšem neprijatelju i zamolile Rusiju da garantuje sigurnost Stokholma. Oko 12.000 ruskih vojnika ušlo je u švedsku prijestonicu u novembru 1743. godine. Rusi su ostali tamo do ljeta iduće godine.
2. Berlin (1760., 1945.)
Kada je ruska vojska prvi put ušla u Berlin, ovaj grad je tada bio prijestonica Pruske, a Pruska je bila neprijatelj Rusije u Sedmogodišnjem ratu (1756-1763). Dok je pruski kralj Fridrik II ratovao protiv Austrije ruska vojska je napala i zauzela loše zaštićenu prijestonicu. Nije se u njoj dugo zadržala, ali misija je bila uspješna.
Drugi put su ruske trupe ušle u Berlin s daleko većim trijumfom. U jednoj od najkrvavijih borbi u Drugom svjetskom ratu (80.000 poginulih sovjetskih vojnika) Crvena armija je zauzela glavni grad Trećeg Rajha i tako zakucala poslednji ekser u kovčeg nacističke Njemačke.
3. Rim (1799.)
Napoleon Bonaparte je 1796. i 1797. kontrolisao Italiju, što je bila neposredna opasnost za ostali dio Evrope. Rusija je reagovala organizovanjem italijanske i švajcarske ekspedicije u kojoj je vojskovođa Aleksandar Suvorov napao Francuze.
Tokom ekspedicije je poručnik Petar Balabin neočekivano iz Napulja krenuo prema Rimu s 800 vojnika i primorao francuski garnizon na povlačenje. Rusi su se "širili" po Rimu nekoliko nedjelja.
4. Amsterdam (1813.)
Kada je Napoleon izgubio rat protiv Rusije 1812. godine, koalicija je pobijedila zavojevača i evropski gradovi s Napoleonovom zastavom su padali jedan za drugim, uključujući bivše i buduće prestonice nezavisnih država. Jedna od njih je bio Amsterdam. Ruski general Aleksandar Benkendorf je u decembru 1813. oslobodio ovaj grad, podržao holandski ustanak i toplo dočekao princa Vilijema II koji se vratio iz izgnanstva.
5. Pariz (1814.)
U martu 1814. godine koalicija je konačno zauzela Napoleonovu vlastitu prestonicu. Ruski car Aleksandar I odigrao je odlučujuću ulogu u zauzimanju Pariza. On je osmislio plan prema kojem je Napoleonova pažnja bila usmerena na jug Francuske, gdje se borila protiv neznatnih snaga, dok je glavnina bila usresređna na Pariz. Posle žestokog okršaja general Auguste Marmont se predao, Pariz je pao, a Napoleon se odrekao prijestola.
6. Istanbul (1833.)
I Osmansko Carstvo se, kao i Švedska, obratilo Rusiji za pomoć bez obzira na ranije konflikte s ovom zemljom. Moskva se odazvala.
Muhamed Ali Egipatski, koji je ustao protiv sultana, imao je 1833. godine priliku da napadne Istanbul i sruši to carstvo. Međutim, ruska flota je u februaru 1833. uplovila u Bosfor i ostala tamo pet mjeseci. Muhamed Ali je odustao od plana ne želeći da ratuje protiv Rusije.
7. Peking (1900.)
U Kineskom Carstvu je 1900. godine poslije Bokserskog ustanka zavladao haos i zato su se umiješale moćne strane sile - Rusija, Velika Britanija, Francuska, Njemačka, Japan, SAD i Austrougarska.
Ove zemlje su zajedničkim snagama pobedile kinesku vojsku, ušle u Peking i sklopile nekoliko jednostranih sporazuma. Ne može se reći da je to bila galantan gest.
"Za mjesec dana civilizovani saveznici su opustošili grad kao što su to prije mnogo vijekova učinili Mongoli", napisao je tada jedan ruski dopisnik.
8. Teheran (1941.)
Ova epizoda Drugog svjetskog rata nije privukla veliku pažnju, ali ipak je bila važna. Naime, trebalo je sprečiti Iran da se pridruži silama Osovine i zato su SSSR i Velika Britanija odlučile da preuzmu kontrolu nad ovom zemljom i primoraju pronjemački nastrojenog šaha da se povuče s vlasti.
Britanci i njihovi saveznici su napali Iran s juga, a Crvena armija sa severa. Tako je Teheran opkoljen, šah je proteran, a Iran je do kraja rata bio pod neposrednom kontrolom saveznika. U Teheranu je 1943. održana konferencija savezničkih lidera.
9. Bukurešt (1944.)
Sovjeti su 1944. na Istočnom frontu preokrenuli tok Drugog svjetskog rata, oslobodili se od nacista i krenuli u oslobađanje Istočne Evrope.
Jedna od prvih zemalja u koju su ušli bila je Rumunija čiji je lider Antonesku od 1940. do 1944. bio na Hitlerovoj strani. Antoneskuov režim nije dugo opstao i Rumunija je poslije prevrata promenila stranu u ratu. Sovjetske trupe su izvršile ofanzivu na Bukurešt u avgustu 1944. godine.
10. Sofija (1944.)
Bugarska je takođe bila prisiljena da stupi u savez s Hitlerom, ali nikada nije ratovala protiv SSSR-a (za razliku od Rumunije i Mađarske).
Čim se Crvena armija približila, Bugari su brzo zbacili svoju pronacističku vladu i novi premijer je objavio rat Nemačkoj, pa je Crvena armija mirno ušla u Sofiju 16. septembra 1944.
11. Beograd (1944.)
Okupirani Beograd su Nijemci koristili kao centar vojnog zapovjedništva. Žestoko su se borili za kontrolu nad Balkanom, ali su crvenoarmejci i jugoslovenski partizani oslobodili grad 20. oktobra 1944.
12. Budimpešta (1945., 1956.)
Budimpešta je tretirana kao jedan od najvažnijih gradova sila Osovine i zato je Hitler čak okupirao Mađarsku kako bi sprečio promjenu strane u ratu usljed približavanja Crvene armije. Bitka kod Budimpešte je bila vrlo teška. Trajala je tri meseca (od oktobra do februara 1945). Crvena armija je izgubila oko 80.000 vojnika, ali je ipak pobijedila, zauzela grad i oslobodila oko 70.000 zatvorenika budimpeštanskog geta.
Drugi ulazak Sovjeta u Budimpeštu nije bio praćen tolikim junaštvom. Kada su se građani Mađarske usprotivili prosovjetskim vlastima, Moskva je poslala trupe da uguše ustanak. Okršaj je trajao od 23. oktobra do 9. novembra 1956. godine. Poginulo je 669 sovjetskih vojnika i 2.500 Mađara.
13. Bratislava (1945.)
Sovjetske trupe su nastavile svoj pobjedonosni put na zapad preko Evrope, a nacistička Njemačka je bila pod sve većim pritiskom. Crvena armija je 4. aprila oslobodila Bratislavu, prestonicu buduće nezavisne države. Slovaci su s radošću dočekali ulazak sovjetskih vojnika u grad.
14. Beč (1945.)
Njemačka je 1938. godine anektirala prijestonicu Austrije. To je bio ključni grad Hitlerovog carstva i jedan od posljednjih koji je pao 1945.
Nakon dvonedjeljnih borbi Sovjeti su 13. aprila oslobodili grad od nacista, zauzeli važno industrijsko područje i spremali se za finalnu ofanzivu na Berlin. Austrija se odmah poslije rata izborila za svoju nezavisnost.
15. Prag (1945., 1968.)
Drugog maja 1945. Berlin je pao, a nekoliko dana ranije, 30. aprila, Hitler je izvršio samoubistvo. Prag je bio jedino žarište otpora i posljednja prepreka koja je SSSR odvajala od pobjede u Evropi. Sovjetske trupe su od 6. do 11. maja jurišale na grad, a Nijemci su se borili i protiv njih i protiv čeških ustanika koji su se usprotivili nacizmu. Padom Praga rat u Evropi je najzad okončan.
Dvadeset tri godine kasnije sovjetske trupe su ponovno ušle u Prag ne dozvolivši Česima da promijene svoju politiku i prisilivši ih da se pridržavaju socijalizma. Zajedno sa saveznicama iz Varšavskog bloka (Mađarskom i Bugarskom) Sovjetski Savez je poslao trupe da kontrolišu suverenitet Čehoslovačke. Tako su demokratske reforme odložene za sledećih 20 godina.
16. Pjongjang (1945.)
Tri mjeseca poslije pobjede nad Nemačkom SSSR je 8. avgusta 1945. objavio rat Japanu i brzo zbrisao Kvantunšku armiju s kontinenta. Sovjeti su 20. avgusta oslobodili korejski grad Pjongjang koji će ubrzo zatim postati prijestonica prosovjetske Sjeverne Koreje.
Korejci nisu imali nezavisnost od 1910. godine i dočekali su Crvenu armiju raširenih ruku. Tada nisu mogli ni da pretpostave da problemi Koreje time nisu riješeni, da će doći do podijele Sjevera i Juga i krvavog Korejskog rata.
17. Kabul (1979.)
U Avganistanu je 1979. bilo dosta nereda. Pobunjenici su kontrolisali većinu teritorija ove zemlje, stalno je dolazilo do prevrata koji su uništili vladajuću prosovjetsku stranku i kolale su glasine da bi avganistanski lider mogao da pređe na stranu SAD-a.
Odluka o slanju trupa je bila teška, a ispostavilo se da nije bila ni dobra. Učestvovanje SSSR-a u avganistanskom ratu životima je platilo 15.000 sovjetskih vojnika, a prosovjetska vlada u Avganistanu pala je ubrzo nakon povlačenja sovjetskih trupa 1989. godine.
(Mondo/RussiaBeyond)