Prošle su dvije decenije od jedne od najluđih utakmica u istoriji evropskog fudbala
/Piše: Pavle Knežević/
Svaki nešto stariji ljubitelj fudbala bi u svoja nezaboravna takmičenja sigurno uvrstio Evropsko prvenstvo 2000. u Belgiji i Holandiji, posljednji Euro na kojem je nastupio neki srpski tim i takmičenje na kome su se vjerovatno najviše miješala standardna osjećanja prema reprezentaciji – ljubav i kidanje živaca.
Turnir pamtimo ne samo po tome što je tadašnja Jugoslavija ispala ponižavajuće od Holandije u četvrtfinalu, nego što je odigrala i dva nezaboravna, potpuno spektakularna meča, dva od vjerovatno najuzbudljivijih u istoriji takmičenja.
Prvi od njih odigrao se prije tačno 20 godina na današnji dan: Jugoslavija – Slovenija 3:3. Druga je bila protiv Španije, kada su "plavi" tri puta vodili, a onda u nadoknadi vremena izgubili 3:4. Teško je odlučiti šta je bilo luđe, ali se na današnji dan podsjetimo ove prve.
Svako ko je tada gledao utakmicu, urezalo mu se sve u pamćenje: sumanute greške odbrane, vođstvo Slovenije 3:0, crveni Siniši Mihajloviću, navijački ponor, a onda tri gola za šest minuta sa igračem manje, potpuno oduševljenje i ljubav prema tom timu.
Bila je to ekipa prepuna jakih imena: Mijatović, Stojković, Mihajlović, Jugović, Stanković, Milošević, Drulović, Đukić, Jokanović, Kovačević…Mnogo se očekivalo, dobilo se standardno ništa, ali i dvije nezaboravne utakmice.
Jedan od tada najboljih igrača Jugoslavije, defanzivac Lacija Siniša Mihajlović imao je katastrofalnu utakmicu. Njegove liderske sposobnosti, pregled igre, ubojita ljevica – sve je to nestalo pod njegovim čuvenim karakterom.
U prvih sat vremena se ekipa, koja je bila apsolutni favorit protiv debitanta Slovenije, mučila, griješila, selektor Vujadin Boškov je već u 36. minutu izveo iz igre kapitena i simbola te generacije, Piksija, Mihajlović je dobio karton, a onda je u 59. minutu gurnuo Saša Udoviča i dobio drugi žuti karton.
Sa druge strane, inspirisani Zlatko Zahovič dao je dva gola, mogao je još jedan, poluvrijeme nije ni malo pomoglo iskusnim reprezentativcima Jugoslavije, Slovenija je bila još bolja u drugom poluvremenu, dala još dva gola, a onda i taj crveni Mihajloviću.
Gubimo 3:0, ostajemo bez jednog od najboljih igrača, pola sata prije kraja.
Gotovo, izgubili su, šta drugo?
Ali, opet se javilo to srpsko fudbalsko nadrealno, tako da smo nekako okrenuli taj balkanski derbi. Ne skroz, ali taj jedan bod je bio nevjerovatno sladak.
U 67. minutu, poslije serije bizarnih grešaka, Savo Milošević, koji je zamijenio Darka Kovačevića, uspio je da dođe do lopte koja je skakala poslije trapavo odbranjenog kornera i spusti je u praznu mrežu.
Taj gol kao da je u isto vrijeme potpuno izbio vazduh iz pluća Slovencima, a "plavima" je dao krila. Jugoslavija je sa igračem manje krenula u serijske napade i konačno počela da koristi svoj kvalitet.
Samo tri minuta kasnije Mijatović je sa lijeve strane po zemlji pronašao sjajnog Ljubinka Drulovića u šesnaestercu, a on je precizno smjestio u mrežu. 2:3.
U 73. minutu desilo se čudo. Opet je fenomenalni Drulović, tada vjerovatno igrač utakmice, prodro po desnoj strani i uputio savršen pas ka Miloševiću, koji postiže svoj drugi gol na utakmici i potpuno preokrenuo raspoloženje na stadionu.
Iako je utakmica bila potpuni "rolerkoster" za navijače oba tima, neutralni navijači su svakako uživali u meču koji od tada važi za jedan od najboljih u istoriji evropskih prvenstava.
Podsjetimo, poslije toga je Jugoslavija pobijedila Norvešku 1:0, golom Miloševića, tada najboljeg strijelca turnira, a onda u još dramatičnijoj utakmici izgubila od Španije. Ipak, ta četiri boda su bila dovoljna za četvrtfinale.
Tamo je "plave" dočekao domaćin Holandija, a tih 1:6 sigurno niko ne želi da se sjeća...