Nezaboravnu partiju "Zuba" je ovekovečio driblingom kojim je spustio Luku Markeđanija na zadnjicu, a onda rutinski plasirao loptu u mrežu za konačnih 3:0!
Dvanaest godina prije nego što će pod vođstvom Žozea Murinja osvojiti treću titulu prvaka Evrope u Madridu, Inter je u sveitalijanskom finalu u Parizu deklasirao Lacio i treći put u osam sezona osvojio Kup UEFA.
Utakmicu odigranu na današnji dan, 6. maja 1998. godine pred 45.000 ljudi na "Parku prinčeva" obilježio je jedan čovjek - Ronaldo Nazario Da Lima.
Nezaboravnu partiju "Zuba" je ovekovječio driblingom kojim je spustio Luku Markeđanija na zadnjicu, a onda rutinski plasirao loptu u mrežu za konačnih 3:0!
"Biciklu" su izvodili mnogi majstori fudbala, Ronaldo je taj potez doveo do savršenstva.
Lacio: Markeđani - Grandoni (od 55. Gotardi), Nesta, Negro, Favali - Fuzer, Venturin (od 49. Almeida), Jugović, Nedved - Manćini, Kasiragi. Trener: Erikson.
Inter: Paljuka - Koloneze, Frezi, Vest, Zaneti - Vinter (od 69. Morijero), Ze Elijaš, Simeone - Đorkaef (od 69. Koje) - Ronaldo, Zamorano (Sartor). Trener: Simoni.
Samo deset dana ranije, isti tim Intera opljačkan je u "derbiju Italije" sa Juventusom, ali je trener Luiđi Simoni uspio da oporavi "nerazure" i povrati koncentraciju i motivaciju igrača poslije sramnog gubitka "skudeta" na stadionu najvećeg rivala.
Kao da se ništa nije dogodilo, Interisti su od prvog do posljednjeg minuta finala držali lekciju neprepoznatljivoj ekipi trenera Svena-Gorana Eriksona, u kojoj je uloga startera pripala Vladimiru Jugoviću.
Markeđani je prvu loptu vadio iz mreže u 6. minutu poslije udarca Ivana Zamorana, a drugu poslije sat vremena igre kada je Havijer Zaneti postigao jedan od samo pet golova u evropskim takmičenjima za 20 godina provedenih na "Meaci".
Malo nakon što je Erikson ofanzivnim izmjenama pokušao da vrati Lacijale "iz mrtvih", Ronaldo je izbjegao ofsajd zamku i potom se poigrao sa Markeđanijem za svoj šesti pogodak u Kupu UEFA, a 34. u prvoj sezoni u "kalču" posle senzacionalnog transfera iz Barselone.
Evropa je tog dana gledala dominantnu predstavu tima koji se domogao finala na volšeban način, poslije serije dramatičnih utakmica na strani i kod kuće. "Nerazuri" su ples na rubu eliminacije započeli po završetku prve runde u kojoj nisu imali problema sa Ksamaksom. Ali...
Već od naredne, drama je bila obavezna.
Inter je drugo kolo prošao tako što je izgubio u Milanu 1:2, pa pobijedio u Lionu 1:3 uz dva gola Frančeska Morijera i jedan Benoe Kojea. U narednoj rundi ponovo je rival bio francuski tim, ponovo su za prolaz bila potrebna tri gola u revanšu, samo je scenario bio nešto drugačiji.
Priliku za popravni, Lacio je zaslužio već naredne sezone u finalu Kupa pobjednika Kupova kada je savladao Majorku rezultatom 2:1 i najavio pohod na šampionsku titulu u Seriji A u sezoni 1999/00. Lacio je do prvog i jedinog evropskog trofeja došao u prilično izmijenjenom sastavu u odnosu na parisko finale iz prethodne sezone. Erikson je u Birmingemu izveo postavu: Markeđani - Pankaro, Nesta, Mihajlović, Favali - Stanković, Almeida, Nedved - Manćini - Salas, Vijeri. Igrali su još Kouto, Konseisao i Lombardo. U startnoj postavi trenera Majorke, Ektora Kupera, našao se Jovan Stanković, dok je Veljko Paunović zaigrao od 73. minuta.
Poslije poraza od 2:0 na strani, "nerazuri" su pred samo 30.000 ljudi na "Đuzepe Meaci" pobijedili Strazbur 3:0. Ronaldo je "otključao" goste, osokoljene eliminacijom Liverpula u prethodnoj rundi, Zaneti postigao prvenac u Evropi i najavio da će uraditi isto u velikom finalu, a konačan udarac rivalu zadao je Dijego Simeone.
Milanski sastav u četvrtfinalu izvukao je Šalke i ponio samo 1:0 na revanš u Gelzenkirhenu, zahvaljujući Ronaldovoj majstoriji, a onda - gol Mihela Gosensa u 90. minutu i produžeci.
Srećom, riješio ih je Taribo Vest jedinim golom te sezone, već u prvom minutu prvog nastavka igre.
Produžetaka u polufinalu sa Spartakom nije bilo, ali je bilo neprijatno kada je, posle mršavih 2:1 u Milanu, Anderj Tihonov postigao gol za 1:0 u Moskvi i doveo ruski tim na korak od finala. Na scenu je tada stupio najbolji napadač sveta i golovima u 45. i 75. minutu zakazao pariski okršaj sa rivalom iz Rima.
Lacio je na "Park prinčeva" doveo lično Jugović, strijelac jedinog gola u tvrdom dvomeču polufinala sa Atletiko Madridom.
Ono što Juga tada nije znao je da će u narednoj sezoni igrati za Atletiko, a već u prvoj sljedećoj preći u Inter - klub koji mu je nanio prvi poraz u velikim finalima u karijeri. U prethodna dva, Jugović je osvajao titulu prvaka Evrope sa Crvenom zvezdom 1991. i Juventusom 1995.