Od svih osmomartovskih običaja najgori je prečesta upotreba riječi „dama”.
„Dama” se tokom godine skoro nigdje i nikada ne pojavljuje.
Osim kada sportski komentatori iz spiska fraza tokom prenosa utakmice u kojoj igra fudbalski klub „Juventus“ kažu: „stara dama”.
A onda dođe Međunarodni dan žena i sa vrhova svih važnih zgrada i iz svih zvaničnih tastatura stigne čestitka: „našim dragim damama srećan 8. mart”. Nude popuste i besplatan ulaz i prevoz. Razbacuju se slatkim riječima:
„Svim damama čestitamo...”
„Drage naše dame...”
„Dan posvećen damama...“
Muškarci sa cvijećem umotanim u foliju pretrčavaju ulicu. Cvjećare su krcate i mirišu na vodom isrpskane ruže. Sve liči na Nikoljdan ili novogodišnje praznike.
„Dama“, to je laž. To je plastični cvijet podignut sa ceste.
Istog dana, Osmog marta uveče, na autobuskim stајаlištima stoje naše žene u sivim i crnim jaknama, čekaju autobuse za gradska i prigradska naselja. Rade sto poslova (stalne, povremene, dodatne i privremene).
Nose kese iz marketa i poneki cvijet u rukama. Sve brige porodice i ovog svijeta su u njihovim glavama. Kao i tokom onih prošlih, gorih godina. Sva hrabrost i istrajnost stanuje u tim ženama.
Za mnoge od njih život može stati u „preturili smo i to preko glave”' i u ''deveranje''. U „šta je bilo, bilo je” i „pomozi Bože, biće bolje“
U dva-tri uzdaha, sakrivene suze i trčanje da se odmah nešto uradi po kući, da se ne misli na brige.
Neki ljudi se u ćutnji muče, pate, bore se, žive i rade, primaju udarce, padaju i ustaju, odgajaju djecu. I cijelim putem prolaze uzdignute glave gotovo bez glasa i bez žaljenja i sa kamenim dostojanstvom.
Najčešće - to su žene.
A imate oči i ako imate sreće, čestitajte im i uputite pokoju riječ ohrabrenja.
Samo bez „damljenja“.
(MONDO)