Danas se navršava 27 godina od upada pripadnika Hratske vojske u kuću Andrije Bukvića u selu Paulin Dvor kod Osijeka.
U toj kući su bili u nekoj vrsti kućnog pritvora meštani uglavnom srpske nacionalnosti. Zbog odmazde za smrt saborca, iz automatskog oružja i ručnim granatama, pripadnici Hrvatske vojske ubili su 18 civila, (17 Srba i jednog Mađara) prosečne starosti 64 godine.
Prema podacima Veritasa, među ubijenima je bilo osam žena i četiri bračna para, a iz porodice Katić ubijeni su Dmitar (82), njegovi sinovi Milan(59) i Petar (54), snaha Bosiljka (47) i rođaka Draginja (69).
Nakon mučnog ubistva nedužnih civila, 17 posmrtnih ostataka je odvezeno sa mesta zločina i skriveno na prostoru vojnog skladišta Lug kod Čepina, tako što je "grobnica" prekrivena starim rashodovanim vozilima, dok je na mestu zločina ostavljen skalpirani leš Vujnović Dare (57), koja je zetečena i ubijena van "kuće smrti."
Sutradan ujutro zločinci su kuću Andrije Bukvića, u cilju uništavanja tragova zločina, eksplozivom sravnili sa zemljom. Istoga dana iz svoje kuće, koja je bila pod stražom, nestala je bolesna i nepokretna starica Lapčević Milka (81), čije je telo početkom marta 1992. pronađeno smrznuto u jarku u blizini sela Hrastin, oko 2,5 kilometra udaljeno od njene kuće.
O ovom zločinu ubrzo je doznao i komadant operativne zone, puk. Karl Gorinšek, i odmah o svemu obavijestio Glavni štab HV-a i "pro forme" naredio istragu, koja se pretvorila u strogo čuvanu tajnu.
Kako je objavljeno na sajtu Veritsa, o ovom zločinu se ponovo počelo govoriti tek krajem novembra 1996. godine kada je tadašnji komadant Drugog zbornog područja, general Đuro Dečak, od tadašnjeg šefa Hrvatske izveštajne službe (HIS) Miroslava Tuđmana tražio mišljenje o prelokaciji posmrtnih ostataka, a ubrzo posle toga, 12. decembra, počinje njihova ekshumacija i "pakovanje" u bijelu plastičnu burad.
Sredinom januara 1997. godine, na sastanku koji je u strogoj tajnosti održan u Osijeku, za novu "grobnicu" odabrana je oko 500 kilometara udaljena lokacija Rizvanuša na Velebitu, nedaleko od Gospića. Pod nadzorom Siguronosno - informativne službe (SIS), na čijem je čelu tada bio pukovnik Ante Gugić, i uz pratnju i znanje Kriminalističkog sektora Vojne policije, kojem je na čelu bio bojnik (major) Ante Glavan, transport "opasnog tereta" obavila je Karlovačka inženjerijska brigada HV-a.
Posmrtne ostatke paulindvorskih žrtava na lokaciji Rizvanuša pronašli su i ekshumirali istražioci Haškog tribunala u maju 2002. godine.
Godinu dana kasnije, porodice su ih identifikovale na Zavodu za sudsku medicinu u Zagrebu i većinu od njih sahranile u zajedničku spomen grobnicu u njihovom selu, koju su sami izgradili i finansirali. Posmrtni ostaci Lapčević Milke ekshumirani su u junu 2006. godine sa Centralnog groblja u Osijeku, identifikovana je u oktobru iste godine i sahranjena na istom groblju.
Zbog ratnog zločina protiv civilnog stanovništva izvršenog u Paulin Dvoru, u martu 2003., optužena su samo dvojica pripadnika 130. brigade HV kao neposredni izvršioci, iako ih je bilo mnogo više. Na suđenju, koje je potrajalo sve do 2013, pravosnažno su osuđena obojica optuženika: Nikola Ivanković na 15 i Enes Viteškić na 11 godina zatvora.
Iako je proteklo 27 godina od zločina u Paulin Dvoru, hrvatsko pravosuđe za ovaj zločin još nikoga nije procesuiralo po komandnoj odgovornosti, kao ni one koji su prikrivali, odnosno naredili, organizovali i realizovali premještanje posmrtnih ostataka žrtava.
Popopisu stanovništva u RH iz 1991. u Paulin Dvoru je živelo ukupno 168 stanovnika: 147 (87,50 odsto) Srba; 9 Jugoslovena; 4 Hrvata i 8 ostalih. Popopisu stanovništva u RH iz 2011. godine u tom selu je živelo ukupno 76 žitelja, bez navođenja nacionalne pripadnosti.
