Svako voli da navija za slabijeg, čak i kada taj slabiji ne pobijedi, ali nama je ta linija izraženija, pogotovo kada je začinimo sa miješanjem „više sile“, manjka sreće i sabotiranjem protivnika kojima je sve na raspologanju.
Priča o madridskom Atletiku bi kod nas bile gledanija od Montevidea da su je Bjela i bog pogledali.
Ništa novo nisu derbi utakmice klubova iz istog grada - od beogradskog, rimskog, atinskog, lisabonskog pa do mančesterskog, sve do Buenos Airesa i dalje. Madrid, kao pravi svjetski grad, ima dovoljno klubova – neki su manje, neki više uspješni, ali derbi između Reala i Atletika je posebna priča.
Atletiko ostaje bez prve evropske titule, ali dobija nadimak koji ne jenjava ni danas – „el pupas“, odnosno „prokleti“, to jest „ureknuti“. To je nadimak koji su Madriđani sami sebi nadjenuli, tačnije tadašnji predsjednik Vinsente Kalderon i koji nažalost godinama opravdavaju.
Atletiko je nastao samo godinu dana nakon velikog brata. Oformljen je od strane tvrdih baskijaca na studijama u Madridu, rođen iz nostalgije prema Bilbau i Atletiku iz istoimenoga grada.
Istorija kluba se odvijala kao i istorije mnogih klubova u to vrijeme, pogotovo u turbulentnom ratnom periodu. Za početak naše priče bitna je 1974. godina. Atletiko je došao do finala Kupa šampiona izbacivši na tome putu i Miljanićevu Zvezdu, samo bez Miljanića, jer je Čiča te godine preuzeo Real. Zadnja prepreka je bio minhenski gigant u utakmici koja je završila bez pogodaka u regularnom vremenu. Atletiko dolazi do prednosti odličnim golom iz slobodnog udarca i taman se činilo da je Evropa pod nogama, ali 20 sekundi prije kraja šutem kroz šumu nogu sa preko dvadeset metara Bajern dolazi do 1:1. Utakmica ulazi u fudbalske anale kao jedino finale ovog takmičenja koje je ponovo odigrano. Bajern na krilima Gerda Milera ponovljenu utakmicu dobija sa laganih 4:0, Atletiko ostaje bez prve evropske titule, ali dobija nadimak koji ne jenjava ni danas – „el pupas“, odnosno „prokleti“, to jest „ureknuti“. To je nadimak koji su Madriđani sami sebi nadjenuli, tačnije tadašnji predsjednik Vinsente Kalderon i koji nažalost godinama opravdavaju.
Rivalitet dva najpoznatija madridska kluba traje već decenijama i trajaće dok oba kluba postoje, ali Real će uvijek biti favorit. Real je kraljevski klub, Atletiko je dobio nadimak po madracima zato što su dvadesetih godina prošlog vijeka svi madraci bili upakovani u crveno-bijele pruge. Vječno loša sreća Atletika se nije ogledala samo u rezultatima. Krajem osamdesetih godina na čelo kluba dolazi Hesus Gil, čovjek koji će, između ostaloga, ostati upamćen kod navijača Atletika kao predsjednik koji je ukinuo Atletikovu omladinsku akademiju zbog čega je veliki broj mladih talenata prešao kod ljutog rivala. Jedan od tih klinaca je bio Raul. Ovaj čir od čovjeka, koji je svojevremeno jahao sloona po Madridu, vodio je Atletiko 16 godina. Sredinom devedesetih klub je bio na rubu ambisa pred koji ga je Gil doveo, ali Radomir Antić je napravio čudo i sa klubom u rasulu osvajio je duplu krunu. Bilo je potrebno samo par godina da šampioni ispadnu u drugu diviziju u kojoj će ostati dvije godine.
Simeone je gazio sve pred sobom, ali „el pupas“ kletva je počela u finalu najvećeg klupskog takmičenja, a Atletiko se našao u finalu 40 godina nakon Bajerna.
„Decenija sranja“, kako su je navijači prozvali, trajala je i više od deset godina. Atletiko je napravio niz od 14 godina u kojem nisu pobijedili Real niti jednom u gradskom derbiju. El pupas kletva je bila jača nego ikada. Kako jedan novinar navodi, Atletiko je čak imao problema i sa himnom napisanom namjenski za klub. Začkoljice vezane za autorska prava su spriječile siromašnije Madriđane da na svom stadionu puštaju himnu i u pravom „el pupas“ maniru umjesto himne sa razlglasa su išli Stonesi i „You can't always get what you want“.
Preporod kluba u punom zamahu počinje kada na klupu sjeda El Čolo Simeone, jedan od Antićevih vojnika iz perioda duple krune. Simeone čini nemoguće i već u prvoj sezoni osvaja Kup UEFA. „Partido a partido“ ili utakmica po utakmica postaje mantra sve moćnijeg Atletika pod palicom čovjeka koji je razbio i prokletstvo staro 14 godina pobijedivši napokon Real i to u finalu Kupa kralja. Simeone je gazio sve pred sobom, ali „el pupas“ kletva je počela u finalu najvećeg klupskog takmičenja, a Atletiko se našao u finalu 40 godina nakon Bajerna. Ovaj put u finalu ih je čekao Real. Sjećate se finala iz Lisabona? Ovaj put je bilo 30 sekundi do kraja i slavlja, ali Ramos je vratio sve na početak. Umjesto ponovljene utakmice i Bajerna, Real je zabio tri gola u produžecima. Kasiljas je podigao jubilarni deseti trofej u inat Atletiku. Dvije godine nakon toga, finale Lige šampiona je ponovo bio madridski derbi. Ovaj put nisu produžeci odlučili, nego penali koji su ponovo donijeli pobjedu Galaktikosima.
Ova godina je značila kraj jedne ere u istoriji kluba. Nakon više od pola vijeka Atletiko se selio sa stadiona koji nosi ime dugogodišnjeg predsjednika i čovjeka koji je dao ime kletvi koja se nadvila nad klub. Zadnja evropska utakmica koju je Atletiko odigrao na stadionu bila je polufinale Lige šampiona. Protivnik? A ko drugi? Real je na drugom kraju grada već slavio 3:0 u prvoj utakmici, tako da je sve ukazivalo na četvrto uzastopno ispadanje od strane prezrenog velikog brata. Atletiko je vodio 2:0 u nepunih dvadeset minuta prvog poluvremena, ali Iskov gol je stavio tačku na jedno poglavlje Atletiko priče, ali i produžio „el pupas“ kletvu.
Zaboravili smo kako to izgleda da neki od naših klubova dočeka septembar i grupnu fazu, ali zato i ove godine imamo klub sa toliko pehova koji će se takmičiti. Pa iako je španski, svaki pravi Balkanac može da se poistovjeti sa mukom.