Analiza Partizanovog poraza od Šerifa i ispadanja iz Evrope mogla bi da potraje i mnogo duže, ali kada se u fokus stavi pritisak na stadionu u Humskoj dovoljno je i samo nekoliko pasusa.
Fudbaleri Partizana eliminisani su iz Konferencijske lige, iako su protiv Šerifa iz Moldavije bili na korak od plasmana u osminu finala. Iz Kišinjeva su donijeli odličan rezultat, u Beogradu počeli veoma dobro, a onda stali - "Valjak" se ugasio pred svojim navijačima i to sada već postaje ozbiljan problem za Gordana Petrića i njegov tim.
Ako bismo pogledali statistiku za 2023. godinu, uz ogradu da pet utakmica možda nije dovoljno dobar uzorak, možemo da primijetimo vrlo indikativnu stvar. Partizan je pobijeđivao Napredak u Kruševcu i Spartak u Subotici, bio bolji i od Šerifa na neutralnom terenu u glavnom gradu Moldavije, a u svom domu doživljavao samo poniženja. Ljubomir Ristovski je doveo Mladost GAT i održao fudbalsku lekciju crno-bijelima (4:0) u jednom od najubjedljivijih poraza u domaćim takmičenjima, a Šerif je za oko 27 minuta "okrenuo" dva gola Partizanove prednosti.
Ono što su Kvinsi Menig i Rikardo Gomeš stekli u prvom, pa nadogradili na početku drugog meča protiv Šerifa, ispostavilo se kao nedovoljno veliki kapital. Dva gola prednosti u dvomeču, još 70 minuta do njegovog kraja i šansa da se igra u osmini finala evropskog takmičenja za Partizan nisu bili dovoljni, iako je na terenu bilo nekoliko izuzetno iskusnih igrača koji ovakve mečeve moraju rutinski da privode kraju. Zapravo, vidjeli smo sve osim rutine...
Partizan igra u tuđoj kući - Humska kao da mu nije dom: Dva proljećna poniženja i pitanje "Šta muči crno-bijele?"
Samo nekoliko minuta nakon gola Partizana Siniša Saničanin je veoma nesmotreno napravio penal, što je timu iz Moldavije donijelo neophodnu dozu sampouzdanja. Sa druge strane, ovaj detalj je crno-bijele "ubio u pojam". Primijetio je to i Darko Tešović, u razgovoru na televiziji "Arena sport". Konstantovao je nekadašnji fudbaler Partizana da su crno-bijeli pali poslije prvog Šerifovog gola i da od tog trenutka nije vidio želju u njihovoj igri. Ako znamo da su tek u finišu slomili otpor Napretka u Kruševcu, da su Šerif u Moldaviji pobijedili iz podređene pozicije i sa igračem manje, a da su u Subotici stigli do tri boda iako se Spartak vratio u meč, šta se dešava sa Partizanovom željom, ali i psihom kad je domaćin?!
Crno-bijeli, čemu panika?
Rezultat 1:1 i dalje je bio odličan za Partizan, ali golovi u nadoknadi prvog dijela meča i drugom minutu nastavka potpuno su razbili samopouzdanje srpskog predstavnika u Evropi. Partizan je od dvadesetog minuta meča izgledao kao da odlazi na pogubljenje, a u nadoknadi prvog dijela meča ispostavilo se da je Mohamed Diop dželat koji će izvršiti kaznu.
Potegao je jednom sa ivice kaznenog prostora, čisto da stvori paniku u redovima Partizana tokom poluvremena koje je inače moglo da posluži za konsolidaciju. Sve ono što je Gordan Petrić rekao u tih krucijalnih 15 minuta palo je u vodu za minut i po ili dva, kada je Diop ponovo raspalio po lopti sa slične udaljenosti i još jednom šokirao nemoćnog Aleksandra Popovića.
E, onda je stvarno bio kraj. Partizan je uzdrmao prvi gol i već tada to nije bio psihički jak tim, a dva gola u razmaku od samo nekoliko minuta - jedan baš pred i jedan baš poslije pauze, završili su meč u Humskoj. Rekao bi neko na sličan način na koji ga je završila Mladost GAT prije nekoliko nedjelja, u okviru Superlige.
Mentalna snaga!
Novosađani su 11. februara doputovali u Beograd na megdan velikom favoritu, ali sa dosta drugačijim timom od onog koji je jesenas bio lak zalogaj većini ekipa u srpskom fudbalu. Kvalitet i iskustvo koje su privukli tokom januarskog prelaznog roka došli su na naplatu kada je trebalo pokazati mentalnu snagu i odigrati veoma važan meč protiv jednog od najboljih timova lige i redovnog učesnika evropskih takmičenja.
Da li je Mladost bila bolja za četiri gola i koliko je još mogla da postigne da je malo kvalitetnija, ostaće pitanje za neke druge trenutke. Činjenica je da su poslije 11 minuta igre imali dva gola prednosti, a da su treći i četvrti pogodak postigli u razmaku od samo četiri minuta na početku drugog dijela susreta. Partizan u tim momentima fizički nije postojao na travnatom terenu u Humskoj, ali veća je briga što ekipa nije bila tu ni psihički.
Rekao je Ljuba Ristovski za MONDO u analizi nakon meča da su crno-bijeli možda više mislili na Šerif nego na njih, ali... Onda se sada postavlja logično pitanje. O čemu je Partizan mislio u četvrtak uveče, dok je jednom nogom bio "u bubnju" i čekao protivnika u osmini finala Konferencijske lige? Čini se, a nećemo da budemo pregrubi, da Partizan nije imao prostora da misli u tim trenucima. Kao lane uhvaćeno u farove terenca kojim su lovci krenuli u šumu, crno-bijeli su samo posmatrali dešavanja na terenu - bez prilike da dobro porazmisle o njima jer im se katastrofa desila u sekundi i bez prilike da reaguju jer je ovdje bio potreban instinkt koji su im "odsekli" Šerifovi golovi.
Pritisci sa kojima se bore!
A možda Partizanova situacija može da se objasni i na drugi način. Daleko lošiji tereni na kojima je Partizan igrao u Kruševcu, Kišinjevu i Subotici nisu uspjeli da "vežu" noge igračima crno-bijelih, pa je jasno da njih na stadionu u Humskoj ne muči igralište ili sam fudbal. Sporno je nešto drugo, nešto što stvara pritisak.
Vjerovatno su zbog njega ove sezone iz Humske po bod odneli TSC i Javor, a sva tri Spartak i Mladost GAT. Poređenja radi, Partizan u Superligi ove sezone ima skor 9-1-1 na gostovanjima i stvarno se čini da mu ona više prijaju nego igranje pred sopstvenim navijačima. Da li bi bolje bilo da ih na tribinama ima manje ili više i da li bi Partizan bio uspješniji kada bi uvijek igrao kao gost, ne znamo. Ali nam se čini da bi bio rasterećeniji.
(MONDO)