Na šinama i uz veliki oprez. Tako već tri decenije živi Siniša Panić, četrdesetdevetogodišnji mašinovođa u Željeznicama RS.
Za ljubav ovog Dobojlije prema vozovima zaslušan je komšija mašinovođa, jer je upravo uz njega, kao tinejdžer odlučio da se prihvati ovog uzbudljivog, ali i veoma stresnog zanimanja.
“Biti mašinovođa je veoma stresno i veoma odgovorno zanimanje, ali i prepuno avantura”, kazao je Panić.
Iako se susreće i sa zanimljivim situacijama, nerijetke su i one tragične , koje se najčešće dešavaju zbog nepažnje.
“Putničkom vozu je, u prosjeku, potrebno 700 metara da se zaustavi, a teretnom još i više, tako da i ovom prilikom apelujem na vozače i pješake da pripaze kada prelaze prugu”, rekao je Panić.
Kada ugleda svjetla Banjaluke ili Doboja, tada je, kaže Panić, najsrećniji jer zna da je još jedan u nizu vozova sigurno stigao na odredište.
A sigurno stizanje na odredište za mašinovođe znači najviše jer njihovi najveći strahovi naviru upravo u vidu nepažljivih, pijanih, rastresenih… Baš tako se najčešće i dešavaju tragedije.
A i kada se dese, sjetimo se onog što je u kultnom filmu rekao Lazar Ristovski “Mi smo mašinovođe, za sve što se desi na prugama, nismo krivi, ali žao nam je.
