Prije tri i po decenije, tadašnja generacija Borca osvojila je Kup maršala Tita.
Tačno 35 godina – toliko je prošlo otkako je Fudbalski klub Borac podigao najznačajniji trofej u klupskoj istoriji, trofej Kupa maršala Tita, i to kao jedini drugoligaš u istoriji jugoslovenskog fudbala kojem je to pošlo za rukom!
Borčevo putešestvije ''preko trnja i kamenja'' počelo je godinu dana ranije, 6. maja 1987. godine, u tadašnjoj Bosanskoj Dubici, a završilo na spektakularan način 11. maja 1988. godine, podizanjem vrijednog pehara nakon epskog finala protiv favorizovane Crvene zvezde!
Borac je do posljednje bitke u Kupu Jugoslavije stigao i 1974. godine, ali je u finalu ulogu favorita opravdao tadašnji šampion, splitski Hajduk, predvođen asovima poput Jerkovića, Oblaka, Šurjaka, Boljata... Druga šansa, ipak, nije propuštena.
Igrači Husnije Fazlića morali su da odigraju čak 14 utakmica da bi podigli trofej namijenjen osvajaču jugoslovenskog Kupa.
Prva je bila zakazana za 6. maj 1987. godine u Kozarskoj Dubici, gdje je Borac rezultatom 0:9 savladao domaći Radnik, uz čak pet pogodaka kasnijeg heroja Senada Lupića.
Dvije nedjelje kasnije, Borcu je na megdan izašla Kozara iz Gradiške, koja se pokazala kao tvrd orah, ali ne i nepremostiva prepreka. Borac je trijumfovao rezultatom 0:2 pogocima Amira Durgutovića i Suada Beširevića), da bi potom oružje pred crveno-plavom četom u Banjaluci položili jajačka Elektrobosna (27. maj, 2:1, strijelci Lupić i Durgutović) i Rudar iz Ljubije (4. jun, 2:1, Beširević i Lupić).
Najteži posao u dotadašnjem dijelu bh. kvalifikacija Borac je imao 17. juna 1987. godine. U Bihaću je Borac ukrstio koplja sa Jedinstvom, a nakon što nije bilo pogodaka u ''regularnom'' vremenu, izvodili su se penali, u kojima je Borac, prvi od nekoliko puta tokom kup-putešestvija, bio uspješan (2:3).
Odvela je ta pobjeda Borac u posljednje kolo kvalifikacija, u kojem je 26. juna 1987. godine u Banjaluci dočekao Leotar. Nisu Trebinjci predstavljali ozbiljnog rivala (4:1- Beširević, Lupić, Durgutović i Knežević), pa su se Banjalučani našli u ''glavnom žrijebu'', odnosno šesnaestini finala državnog Kupa.
Prvi rival, 12. avgusta 1987. godine, bio je pred banjalučkom publikom Osijek, koji je u 43. minutu stigao do prednosti pogotkom defanzivca Milana Maričića. Ipak, na ulasku u posljednjih 30 minuta, mrežu gostiju zatresao je Suad Beširević, što je bio i posljednji gol na utakmici, pa je Borac ponovo morao da se uzda u Fortunu, koja mu je i ovog puta donijela sreću.
Ponovo je, računajući samo penale, bilo 3:2 za Borac, pa je bio zakazan dvomeč osmine finala sa Spartakom iz Subotice.
Oba puta je bilo 1:1, 19. avgusta u Subotici (strijelac Beširević) i 9. septembra u Banjaluci (Lupić), pa je lopta treći put od početka Kupa morala da se namješta na bijelu tačku.
Presudna je bila šesta serija, kod rezultata 5:4 za Borac, kada je Anton Jakovljević odbranio udarac Zorana Arsića i odveo Borac u, sada se već slobodno može reći, kultno četvrtfinale protiv Vojvodine.
Malo ko je Borcu davao šansu da može da eliminiše ''lale'' iz daljeg takmičenja, pogotovo nakon ubjedljivog poraza rezultatom 3:0 u prvoj utakmici u Novom Sadu 18. novembra 1987. godine, kada se na tribinama nekog stadiona prvi put pojavio transparent VULTURES.
Krajišnici, međutim, ne bi bili to što jesu da se nisu zainatili i pokazali cijeloj Jugoslaviji da nisu preko noći zaboravili da igraju fudbal...
Utakmica je igrana 9. decembra 1987. godine, na snijegom okovanom banjalučkom Gradskom stadionu, a na tribinama je bilo tek nekoliko stotina onih najzagriženijih navijača, koji su se potajno nadali čudu...
TV prenosa nije bilo, a jedino sredstvo informisanja sa tog meča bio je Radio Banjaluka, koji je na ulasku u posljednjih pola sata meča izvijestio da Fazlićev tim ima prednost od tri gola (dva Lupić i jedan Nenad Popović) i da je anulirao plus Vojvodine iz prvog duela!
Treba, svakako, reći da se zbog snježnog pokrivača igralo "crvenom" loptom, koja je pukla prije vodećeg gola Borca, a pošto je u tom momentu bila jedina takva na raspolaganju, meč je morao da se nastavi sa bijelom koja se jedva vidjela…
Nije to, ipak, omelo Borčeve igrače da do kraja dotuku rivala, iako je Miroslav Ćurčić u 62. minutu meča smanjio prednost Banjalučana. U tim trenucima Borcu su za plasman među četiri najbolje ekipe bila potrebna još dva gola – a crveno-plavi su, ''za svaki slučaj'', postigli još tri (dva Lupić i jedan Beširević) i šesticom ispratili novosadskog velikana u Novi Sad!
Mečeva u Kupu Jugoslavije nije bilo do marta i aprila 1988. godine, kada je Borac izašao na megdan Prištini, u polufinalnom dvomeču.
Šesnaestog marta 1988. godine, u Prištini, bilo je 1:1 (strijelac za Borac Albert Pobor), dok je u revanš duelu, igranom 13. aprila, bilo 0:0, pa su opet penali morali da odgovore na pitanje ko će se naći u velikom finalu.
Na kraju, bio je to Borac, koji je rezultatom 4:1 eliminisao rivala i po drugi put u klupskoj istoriji, a prvi put nakon 14 godina došao do prilike da se bori za prestižni trofej.
Finale je, i ptice na grani znaju, igrano 11. maja 1988. godine, na stadionu JNA u Beogradu, a ako nije davao šanse Borcu protiv Vojvodine, šta tek reći za reakcije javnosti pred duel sa Crvenom zvezdom...
Rijetki su vjerovali da Borčevi igrači mogu da prirede jednu od najvećih senzacija u istoriji jugo-fudbala, a jedan od takvih bio je trener crveno-plave čete Husnija Fazlić, koji je igračima pred izlazak na teren rekao:
"Toliko smo do sad razgovarali o Zvezdi i ovoj utakmici. Sad ću vam reći samo ovo: izađite na teren i igrajte se fudbala do mile volje. Ništa više od vas ne tražim!", bila je jasna poruka stratega Banjalučana pred okršaj sa Stevanom Stojanovićem, Borom Cvetkovićem, Draganom Stojkovićem – Piksijem...
Međutim, veče prije samog meča, u Beogradu se odvijala drama u Borčevom taboru.
Fazlić je, prilikom objavljvanja starne postave za meč, objelodanio da u timu neće biti Antona Jakovljevića, penal-majstora, koji je u dotadašnjem dijelu takmičenja odbranio čak sedam jedanaesteraca, i to redom: Rakeli, Žeravici i Šukeru iz Osijeka, Marenciju i Arsiću iz Spartaka, te Lemajiću i Lepinjici iz Prištine.
Fazlić je bio izričit da između stativa protiv Crvene zvezde stoji Slobodan Karalić, pa je Jakovljević izrevoltiran napustio ekipu i iste večeri se sa beogradske autobuske stanice zaputio ka Banjaluci, bez želje da više bude sa ekipom do kraja finalnog duela.
Sutradan, meč je trajao, mreže su mirovale, ali samo do 60. minuta – kada je ''eksplodirao'' dio tribina na kojem su se nalazili Borčevi navijači.
Senad Lupić nastavio je da ''teroriše'' protivničke golmane, postigavši pola sata prije kraja svoj 14. gol u kup-kampanji za tu takmičarsku sezonu.
I uprkos tome je bilo ''nevjernih Toma'', a takav je bio i komentator Milojko Pantić, koji je tokom TV prenosa izgovorio:
"Durgutović... Iiii, evo gola! 1:0! 1:0 za Crvenu zvezdu! Strelac... Božur Matejić, čini mi se! 1:0 za Borac Banjaluku, oprostite! Centirao je Durgutović... i Senad Lupić, da! Najbolji strelac Banjalučana Senad Lupić! Evo velikog iznenađenja na stadionu Jugoslovenske narodne armije!", kultne su riječi koje je tokom TV prenosa izgovorio legendarni Milojko Pantić.
Desetak minuta prije kraja, arbitar Blažo Zuber iz Bačke Topole bukvalno je Crvenoj zvezdi poklonio priliku da izjednači.
Milorad Bilbija i Goran Milojević bili su u duelu pred golom Borca, prvotimac beogradskog tima se našao na travi, a Zuber je, na iznenađenje svih, pokazao na bijelu tačku.
Odgovornost je preuzeo Dragan Stojković – Piksi, ali se nije proslavio. Pokušao je aktuelni selektor Srbije da izvede "Panenku", ali je to uradio veoma loše – Karalić je ostao na sredini gola i samo uhvatio "živu" loptu.
Ispucao ju je u polje i slavodobitno podigao ruke u vazduh, kao da je znao šta će uslijediti 15-ak minuta kasnije.
A uslijedila je najveća proslava u klupskoj istoriji Borca, uz stihove "Procvjetala bijela lala, uzeli smo Kup maršala!" i trofej u rukama kapitena crveno-plavih Damira Špice...
SVE UTAKMICE FUDBALSKOG KLUBA BORAC U KUPU JUGOSLAVIJE
Kozarska Dubica, 6. maj 1987. godine
Radnik - Borac 0:9
Gradiška, 20. maj 1987. godine
Kozara - Borac 0:2
Banjaluka, 27. maj 1987.
Borac - Elektrobosna 2:1
Banjaluka, 4. jun 1987. godine
Borac - Rudar (Lj) 2:1
Bihać, 17. jun 1987. godine
Jedinstvo - Borac 0:0, penalima 2:3
Banjaluka, 26. jun 1987. godine
Borac - Leotar 4:1
ŠESNAESTINA FINALA
Banjaluka, 12. avgust 1987. godine
Borac - Osijek 1:1, penalima 3:2
OSMINA FINALA
Subotica, 19. avgust 1987. godine
Spartak - Borac 1:1
Banjaluka, 9. septembar 1987. godine
Borac - Spartak 1:1, penalima 5:4
ČETVRTFINALE
Novi Sad, 18. novembar 1987. godine
Vojvodina - Borac 3:0
Banjaluka, 9. decembar 1987. godine
Borac - Vojvodina 6:1
POLUFINALE
Priština, 16. mart 1988. godine
Priština - Borac 1:1
Banjaluka, 13. april 1988. godine
Borac - Priština 0:0, penalima 4:1
FINALE
Beograd, 11. maj 1988. godine
Crvena zvezda – Borac 0:1
Pratite sve sportske vijesti na jednom mjestu, budite dio Mondo sportske zajednice na Viberu!