Svetski "bukmejkeri" gotovo bez izuzetka se slažu u tome da je aktuelni evropski šampion Španija prvi favorit i za titulu svjetskog prvaka na sve bližem Mundijalu u Južnoj Africi.
Na uloženi dinar na Špance, nude vam pet nazad.
Ali... Šta kaže istorija?
Ukoliko Španija na tlu Afrike ili mjerodavnije van teritorije evropskog kontinenta, postane svjetski šampion, biće to istorijski presedan, prvi te vrste od kada je ustanovljena ta divna stvar - fudbalska igra!
Da pojednostavimo: Nijedna evropska reprezentacija nije osvojila titulu prvaka svijeta kada je turnir bio organizovan van Starog kontinenta!
Da li je i dalje Španija favorit?
Ako vas ovo nije razuvjerilo, onda evo još jednog podatka, koji ne ide u korist Španije.
Od 1930. godine i prvog Mundijala u Urugvaju, samo je šest selekcija osvajalo Svjetsko prvenstvo. Španci bi morali da postanu sedmi, kojima je to pošlo za rukom, a od 1978. godine i Mundijala u Argentini, samo su fudbaleri Francuske uspjeli da prvi put postanu prvaci.
I to kada su bili domaćini, 1998. godine.
Od 1978. godine i trenutka kada je Argentina osvojila prvu od dvije krune, na tronu su se smjenjivale reprezentacije koje su već bile prvaci svijeta, izuzev francuskog presedana na Sen Deniju (Francuska - Brazil 3:0).
Nelagodna titula prvog favorita imala bi smisla ukoliko bi ovaj Mundijal 2010. godine bio održavan u Španiji, ali možda je "furiji" i bolje da ne prihvata ulogu nekoga "ko bi trebalo da osvoji". Uostalom, kako uopšte prvi favorit može da bude neko ko nikada nije bio prvak svijeta?
Konkretno, kladionica "Vilijam Hil", šanse Španije da postane prvak svijeta "cijeni" sa kvotom 5,00, dok Brazilu daje 5,50.
Ovakav odnos vjerovatno "pije vodu" kada se porede timovi Španije i Brazila po pozicijama. Tu "furija" možda ima bolje pojednice, ali Brazil ima pet titula prvaka svijeta i još dva finala.
Najveći broj Mundijala bio je održan u Evropi i Južnoj Americi, a samo dva puta domaćini su bili van ta dva kontinenta. Pogađate, oba puta titulu je osvajao - Brazil (1994. u SAD, 2002. Japanu i Južnoj Africi).
Ono što razlikuje Brazil 1994. i 2002. godine u odnosu na ovaj danas je broj super zvijezda u timu. U Americi, Romario i Bebeto, sa Dungom iza njih i Brankom i Kafuom na bokovima, nisu imali ravnog. Na Dalekom Istoku 2002. godine, sve je izgledalo još impresivnije za "karioke": napred su igrali Rivaldo/Ronaldinjo/Ronaldo, a iza njih mogao je da igra ko je htio...
Ovog puta, vođa tima trebalo bi da bude Kaka, koji nije onaj igrač iz 2007. godine, kada je zaista radio šta je hteo na terenu. U međuvremenu, pao je i Ronaldinjo, posustao Pato... A, Robinjo? U ovom trenutku ne djeluje kao neko ko bi mogao da vuče reprezentaciju do titule.
Brazil je "tanak" i na sredini terena, gdje je jedan od ključnih igrača - Elano.
Pa, ko onda?
Prvi favorit vjerovatno bi bila Argentina, da (uz dužno poštovanje) na klupi nema po mnogima najboljeg fudbalera svih vremena, Dijega Armanda Maradonu. Možda nas je "El Pibe" prevario, kao Engleze rukom 1986. godine, ali za sada djeluje kao da apsolutno nema jasnu ideju šta radi i sa kojim timom želi nešto da postigne.
Da, Argentina ima ogromnu bazu fudbalera, ali Maradona je uspio da za kratkog mandata pozove više od stotinu fudbalera u reprezentaciju i onda se odrekne igrača kao što su Havijer Zaneti, Esteban Kambijaso, a povede Martina "El Loka" Palerma.
Ko je tu "El Loko"?
Ono što Argentina ima, a nema niko drugi na planeti, je ofanzivna linija. Ukoliko Maradona bude uspio da stvori iole kompaktnu pozadinu Lionelu Mesiju, Karlosu Tevezu, Dijegu Militu, Gonzalu Iguainu, Serhiju Agueru, onda bi "gaučosi" iz senke lako mogli da tokom turnira preuzmu ulogu prvog favorita.
A, mogli bi i da ispadnu u prvoj fazi...
Argentina je obe titule svjetskog prvaka osvojila na tlu Južne Amerike, prvo kod kuće 1978, a onda i u Meksiku 1986.
Ima li neko četvrti?
Ulogu četvrtog favorita na ravne časti mogle bi da podijele ekipe Italije i Njemačke zbog istorije i Engleske i Holandije zbog suvog kvaliteta pojedinaca u timu, ali ne i kompaktnosti tima.
Kompaktnost uglavnom stanuje na drugom mjestu, u istorijski manje uspješnim reprezentacijama, kao što je danas slučaj sa Srbijom, prije nekoliko godina to je bila Grčka, mada bez uspjeha na SP, već samo na EURO, 90-ih godina iznad prosjeka su bili Rumuni, Bugari i Hrvati. Svaka od tih reprezentacija imala je sjajne pojedince i veliku strast prema igri, ali nijedna nije otišla dalje od polufinala.
Tu bi se ispriječile do tog trenutka nemušta Italija, neozbiljni Brazil, dosadna Njemačka, pa čak i u ovom tekstu nepomenuta Francuska... I senzacija bi izostala.
Stoga, procjenu da Srbija ima 1:50 izgleda da osvoji Svjetsko prvenstvo ne bi trebalo razumjeti kao nepoštovanje i podrugljivost, već kao realnost.
Uostalom, Mundijala je bilo 18 do sada, a osvajača svega šest.
Za kraj, ne zamjerite što nismo pomenuli Portugal.
Od Urugvaja 1930, do Njemačke 2006:
URUGVAJ 1930: Urugvaj - Argentina 4:2
ITALIJA 1934: Italija - Čehoslovačka 2:1 posle produžetka, 1:1
FRANCUSKA 1938: Italija - Mađarska 4:2
BRAZIL 1950: Urugvaj - Brazil 2:1
ŠVAJCARSKA 1954: Zapadna Njemačka - Mađarska 3:2
ŠVEDSKA 1958: Brazil - Švedska 5:2
ČILE 1962: Brazil - Čehoslovačka 3:1
ENGLESKA 1966: Engleska - Zapadna Njemačka 4:2 posle produžetka, 2:2
MEKSIKO 1970: Brazil - Italija 4:1
ZAPADNA NJEMAČKA 1974: Zapadna Njemačka - Holandija 2:1
ARGENTINA 1978: Argentina - Holandija 3:1 poslije produžetka, 1:1
ŠPANIJA 1982: Italija - Zapadna Njemačka 3:1
MEKSIKO 1986: Argentina - Zapadna Njemačka 3:2
ITALIJA 1990: Zapadna Nemačka - Argentina 1:0
SAD 1994: Brazil - Italija 3:2 posle penala, 0:0
FRANCUSKA 1998: Francuska - Brazil 3:0
JAPAN I JUŽNA KOREJA 2002: Brazil - Njemačka 2:0
NJEMAČKA 2006: Italija - Francuska 5:3 poslije penala, 1:1
(N. J. - MONDO)