Tokom tri nedjelje, na MONDU čitate o fudbalerima koji su ušli u legendu, ali na neki specifičan način, ne samo umijećem na terenu. Ostanite kod kuće i čitajte serijal MONDO Ikone.
Premijer liga je u posljednjoj deceniji 20. veka bila još uvijek prilično mračno mjesto za navijače inostranstva. Engleski klubovi nisu imali ovoliku globalnu popularnost, broj stranaca je bio daleko manji, a broj domaćih ''ludih glava'' i problematičnih momaka bio je veći.
Primjera je raznih, od onih najboljih klubova pa do onih koji su se samo kratko zadržavali u eliti. Italijani su imali prednost u popularnosti, Ferguson i Venger su tek stvarali svoje doktorske disertacije, ostali klubovi su prolazili ispod radara.
Recimo, ekipe poput Kristal Palasa, tada nisu imale popularnost kakvu imaju posljednjih godina. Neuporediva je razlika, jer danas svi znaju svakog igrača ovog londonskog tima, bilo da im od njih zavisi fantazi ekipa, posljednji par na tiketu ili gledaju fudbal iz zadovoljstva.
Današnja ikona u MONDO serijalu je čovjek koji je igrao samo u Engleskoj, kroz različite fudbalske rangove i u različitim vremenima. Počeo je upravo u Kristal Palasu 1995. godine, završio u Korbi Taunu, prvog dana 2013. godine, nakon što je jedan dio između već proveo u penziji.
Radi se o Lionu MekKenziju, nekadašnjem napadaču, koji je u tokom karijere u Premijer ligi postigao sedam golova, u Čempionšipu bio veoma dobar, a nastupao je i u nižim ligama. Kada je sa fudbalom bilo gotovo, okrenuo se boksu i postao šampion!
Ovo zvuči prilično čudno, ali postoji razumno (?!) objašnjenje. Njegov otac je Klinton MekKenzi, nekadašnji britanski i evropski prvak u boksu, a stric mu je daleko poznatiji Djuk MekKenzi, bivši bokser koji je osvajao čak i pojaseve u najjačim organizacijama na svijetu.
Koji dio karijere ovog čovjeka vas više zanima? Ajde da krenemo redom, od fudbala.
Kao što smo rekli, počeo je u Kristal Palasu, na pozajmicama je igrao za Fulam i Piterboro, u kom je kasnije proveo još tri godine. Uslijedio je Norič, gdje je jedne sezone bio standardan u Premijer ligi, a zatim Koventri, Čartlon, Nortempton, Ketering i Korbi, prije nego što su kopačke okačene o klin.
Kultni status je imao u Palasu, gdje su ga navijači obožavali kao lokalnog momka, u Piterboru koji ga je kupio za 25 hiljada funti, a prodao za 325 hiljada, a zatim i u Noriču. Dva gola na debiju, protiv lokalnog rivala Ipsviča dali su mu ogroman kredit, a te sezone su ušli u elitu.
Sedam postignutih golova u sezoni kada se Norič borio za opstanak bili su dobar rezultat, posebno uzimajući u obzir da on nije imao mnogo iskustva. U dresu Kristal Palasa je upisao samo tri nastupa u eliti, sa Noričom je nastupio na 37 mečeva. Ispali su u poslejdnjem kolu, tako što ih je Fulam savladao 6:0, a pobjeda im je garantovala opstanak.
Iako se činilo da se ispadanje iz Premijer lige neće odraziti na karijeru, postojale su druge okolnosti koje su uticale na njega. Počeli su problemi sa povredama koljena, oni su postali još ozbiljniji kada je prešao u Koventri, a tu su bili i problemi u braku.
Lion MekKenzi se u životu dva puta razvodio, a nakon toga se, bar na neko vrijeme, skrasio sa Srpkinjom Minom Todorović, koja mu je pomogla kada mu je bilo veoma teško. Ne samo u karijeri već i u životu.
Kako je kasnije pričao Lion, u decembru 2011. godine je pokušao da izvrši samoubistvo. Naredne godine je nekoliko mjeseci proveo u zatvoru, zbog saobraćajnog prekršaja. Nakon njegovog izlaska iz zatvora je izašla i njegova autobiografija, ali zanimljiva dešavanja se tu nisu prekinula.
Iako je u prvoj polovini sezone 2011/12 objavio da završava karijeru u dresu Lutona, vratio je i u januaru 2013. godine odigrao još jedan meč, za Korbi Taun. Bio je to samo uvod u novu profesionalnu karijeru, borbu u ringu koja će trajati naredne četiri godine.
Debitovao je pobjedom u drugoj rundi, savladavši zemljaka Džona Mejsona već u junu 2013. godine. Uslijedio je meč sa Poljakom Robertom Studžinskim koji je takođe dobio, zatim remi protiv Darena MekKene, a onda se niz pobjeda nastavio. Nakon prvih devet mečeva u profesionalnoj karijeri je imao osam pobjeda i remi. Dogodila su se dva poraza i onda je odlučio da se penzioniše.
Samo tri puta je u karijeri boksova protiv boraca van Velike Britanije, samo jednom je napuštao London i to da bi boksovao u Noriču. Iako je karijera bila kratka i ne možemo je porediti sa rezultatima koje su bilježili otac i stric, Lion je napravio neke dobre stvari.
Pobjeda nad Hrvatom Ivanom Stupalom donijela mu je jedini pojas u karijeri, dok je u finišu karijere, u posljednja dva meča, imao piliku da se okiti novim titulama, ali te mečeve nije pobijedio. Na kraju je imao više osvojenih promocija u Premijer ligu (dvije) nego ttiula u bokserskoj karijeri.
Fudbalski navijači, posebno oni Noričevi, pamtiće ga po golu protiv Mančester junajteda, kada su ''Kanarinci'' savladali slavni tim u Premijer ligi. Ako više volite boks, onda ste se možda sa Lionom MekKenzijem susretali gledajući njegove snimke iz ringa.
Nakon što se penzionisao, odlučio se za promjene, odustao je od samoubistva i udaljio se od zatvora, Lion MekKenzi je odlučio da iz korijena promijeni način života. Iako više nije ni u jednom profesionalnom sportu, od njega ima ko da nauči. Postao je govornik, a često drži tribine o značaju mentalnog zdravlja. To je ono što je bitno kada se karijera završi.