Svaki četvrti stanovnik Kosova naoružan

To je navedeno u izveštajima koje su načinili NATO, Ujedinjene nacije i brojne nevladine organizacije.

Svaki četvrti stanovnik Kosova drži u u kauču, ili na kakvom drugom skrovitom mestu u kući po bar jedan komad oružja, od čega je nešto manje od 80.000 u posedu privatnih kompanija za obezbeđenje i pojedinaca koji imaju uredne dozvole za posedovanje naoružanja,

Van legalnih tokova je i značajna "oružana zaostavština" ambicioznog plana naoružavanja nekadašnje Oslobodilačke vojske Kosova (UČK), koja je oružje nabavljala mahom iz privatnih zaliha, načinjenih posle masovne pljačke albanskih arsenala tokom nemira 1997. godine.

"Kosovo još od okončanja sukoba 1999. godine snosi posledice nelegalne trgovine pešadijskim naoružanjem, što prati značajan broj kriminalnih dela počinjenih ovim oružjem, te stalnom upotrebom oružja tokom perioda visokih međunacionalnih tenzija," navodi se u izveštaju o stanju na Kosovu koji je 2006. godine načinila Incijativa za kontrolu naoružanja na Kosovu, pod patronatom Programa za razvoj Ujedinjenih nacija (UNDP).

U izveštaju, koji se uopšteno uzima za najozbiljniji pokušaj definisanja problema koji nelegalno naoružanje predstavlja na Kosovu, navodi se i da se motivi za posedovanje takvog oružja mogu tražiti u političkom rivalitetu zavađenih albanskih grupa, ethičkim tenzijama, uticaju organizovanog kriminala, te slabostima pravosudnog sistema.

Problem nelegalnog naoružanja, kako se navodi u izveštaju, gotovo je jednako izražen u srpskim i albanskim sredinama, ali se napominje da je strah glavni razlog nabavljanja oružja kod Srba, jer velika većina, ili oko 80 odsto tamošnjih Srba, strahuje da bi se u nekom trenutku moglo naći na meti pljačkaških ili etnički motivisanih napada.

Arsenali albanske armije opljačkani su nakon propasti piramidalnih štedionica i opšte anarhije koja je pratila taj finansijski kolaps, te je, u komplikovanom spletu okolnosti, iz skladišta odneseno, prema procenama OEBS-a, oko milion i po komada oružja, ili oko 80 odsto ukupnih zaliha automatskih, poluautomatskih pušaka i mitraljeza, kao i oko milijardu i po komada, ili oko 100.000 tona municije.

Dobar deo tog oružja, ili kako su kasnije izvestile zapadne obaveštajne službe, bezmalo svo naoružanje pokradeno iz skladišta na severu Albanije, kasnije je, posredstvom UČK i lokalnih klanova, dopremljeno na Kosovo ili u zapadnu Makedoniji, gde većinsko stanovništvo čine Albanci i gde su, ubrzo po normalizaciji stanja u Albaniji počele ozbiljne pobune.

Količina nelegalnog oružja u susednoj Makedoniji procenjuje se na čitavih 500.000 komada, koje se, prema procenama UNDP nalazi u rukama oko 170.000 pojedinaca, što uz jednako zabrinjavajuću količinu naoružanja na Kosovu, predstavlja ozbiljan razlog za brigu u slučaju podizanja nivoa međunacionalnih tenzija.

Uz "rasturene" arsenale albanske armije, naoružanje za najraznoraznije albanske oružane formacije na jugo-istoku Balkana nabavljano je i iz "viškova" vojske bosanskih muslimana nakon što su, 1995. godine, sukobi u toj državi okončani, dok su moderniji borbeni sistemi, poput snajperskih pušaka, lakih protiv-avionskih i protiv-tenkovških projektila, nabavljani širom zapadne Evrope i SAD.

Oružje iz Bosne, kako navode zapadni obaveštajni izvori, nabavljano je posredstvom različitih islamskih organizacija, koje su na taj način pokušavale da "kupe" uticaj na albanske pobunjenike. Lideri UČK, poput Hašima Tačija i Agima Čekua su, pod pritiskom zapada, odbaciji direktne veze sa grupama povezanim sa radikalnim islamistima, ali je prilična količina naoružanja iz tih izvora, preko Sandžaka, ipak pristigla na Kosovo.

(Tanjug)