Trijumf za Musolinija.
Italijanski diktator Benito Musolini vidio je Svjetsko prvenstvo kao idealnu priliku za reklamiranje fašističkog pokreta, što je bacilo veliku mrlju na ovaj turnir.
Italijani, na čijoj je klupi sjedio sjajni taktičar Vitorio Poco, savladali su u finalu Čehoslovačku (2:1) i osvojili trofej, mada je malo nedostajalo da slovenska selekcija sruši Musolinijeve snove. Česi su do pred kraj finalne utakmice vodili sa 1:0, da bi "azuri" onda izjednačili i u produžecima došli do pobjede.
Za razliku od prvog turnira u Urugvaju, ovog puta je učešće na Mundijalu moralo da se zasluži u kvalifikacijama. Na početku tog ciklusa našle su se 32 reprezentacije, od čega 22 iz Evrope, s tim da Britanaca još nije bilo u svjetskoj fudbalskoj porodici.
Od 16 reprezentacija koje su izborile "vizu" za Apeninsko poluostrvo, 12 ih je bilo iz evropskih zemalja, a da odrednica "svjetski" ne ostane sasvim obesmišljena, svojim učešćem su doprinijeli SAD, Brazil, Argentina i Egipat. Od početka se igralo po nokaut sistemu (od osmine finala nadalje), a priča se već u četvrtfinalu svela isključivo na Evropljane.
Ispostavilo se tako da su fudbaleri sa američkog kontinenta preplovili više od 10.000 kilometara Atlantskog okeana, samo da bi odigrali (i izgubili) jednu utakmicu! Oni su i inače listom poslali oslabljene ekipe, kao revanš za odsustvo evropskih selekcija sa SP 1930, a Urugvajci su otišli korak dalje, pošto su titulu predali bez borbe, u startu odustavši od takmičenja.
Najviše drame u četvrtfinalnim okršajima donio je duel Italije i Španije. Poslije 120 minuta igre bilo je 2:2, pa je dan kasnije morala da bude odigrana nova utakmica. Pobjedonosni gol za domaćina postigao je legendarni Đuzepe Meaca, po kojem se danas zove stadion na kojem igraju Inter i Milan.
Samo dva dana poslije toga "azuri" su opet morali na teren, a rival u "finalu prije finala" bila im je reprezentacija Austrije, tada zastrašujući "vundertim" pod vođstvom Huga Majsla. I taj meč riješen je jednim golom - strijelac za Italijane bio je rođeni Argentinac Gvajta i oni su se plasiralali u finale, gdje ih je čekala Čehoslovačka poslije pobjede od 3:1 nad Njemačkom.
Za finale koje je 10. juna odigrano na Del Partiti stadionu u Rimu, Musolini je mobilisao naciju punih nedelju dana. Pred 55.000 ljudi, koji su popunili tribine do posljednjeg mjesta, šokantno vođstvo Česima donio je Antonjin Puc u 76. minutu, ali krah domaćina spriječio je Rajmondo Orsi pet minuta kasnije. Pošto prvi strijelac Čeha Nejedli u posljednjim trenucima utakmice nije iskoristio stoprocentnu priliku, pristupilo se produžecima i Anđelo Skjavio u 95. minutu je postigao gol za veliku radost Italije i njenog diktatora.
JUGOSLAVIJA: Posljednji u kvalifikacijama
Poslije sjajnog nastupa u Urugvaju, reprezentacija Jugoslavije nije uspjela da se plasira na drugi Mundijal.
U kvalifikacijama koje su se igrale po jednokružnom bod-sistemu, plavi su kod kuće odigrali neriješeno, 2:2 sa Švajcarskom, zatim su u Bukureštu poraženi od Rumunije rezultatom 2:1 i sa jednim osvojenim bodom zauzeli posljednje mjesto u grupi.
I u ovom ciklusu takmičenja selektor je bio Boško Simonović, a uz rame herojima iz Urugvaja: Tirnaniću, Ivkoviću, Marjanoviću i Vujadinoviću zaigrali su mnogi novi fudbaleri, od kojih je najveću slavu dostigao golman Franjo Glazer.
- REZULTATI -
POLUFINALE
Čehoslovačka - Njemačka 3:1
Italija - Austrija 1:0
ZA TREĆE MJESTO
Njemačka - Austrija 3:2
FINALE
Italija - Čehoslovačka 2:1
KONAČAN PLASMAN
1. Italija, 2. Čehoslovačka, 3. Njemačka, 4. Austrija
----------------------------------
Utakmica sa najviše golova: Italija - SAD 7:1 (prva faza)
Ukupno golova na turniru: 70
Prosjek golova po utakmici: 4,12
Najbolji strijelac: Oldrih Nejedli (Čehoslovačka) - 5
Najviše golova na utakmici: Anđelo Skjavio (Italija), Edmund Konen (Njemačka), Oldrih Nejedli (Češka) - 3
Najveća posjeta: 55.000 (Italija - Čehoslovačka, finale)
Ukupna posjeta: 363.000
Prosečna posjeta: 21.352
Debitovali: Švedska, Njemačka, Italija, Holandija, Švajcarska, Austrija, Španija, Mađarska, Čehoslovačka, Egipat.