Francuski stručnjak saopštio je u petak da napušta Arsenal. Ovo je priča o njegovom najboljem timu, koji je učinio što nije niko - ni prije, ni poslije.
Fudbalska vijest dana, sedmice i mjeseca, stigla je ovog petka iz Londona. Sa stadiona "Emirati".
Arsen Venger (68) zvanično i definitivno je saopštio da se povlači sa klupe Arsenala, na koju je sjeo 22. septembra 1996. godine, posle dolaska iz Japana i Nagoje.
"Arsen, koji?", pitali su se skeptični kada su videli dotad široj javnosti nepoznatog Francuza, sa nikad "očišćenim" akcentom u govoru. Donio je sa sobom mnogo nepoznanica, harizmu, veliku želju da vrati Arsenal na vrh i da učini fudbal "tobdžija" najljepšim u istoriji. Naravno, i da pobjeđuje, pobjeđuje i pobjeđuje...
I u svemu je uspio.
Venger će ovog proljeća napustiti veliki klub kao njegov najuspješniji menadžer u istoriji i kao osvajač tri titule Premijer lige (1998, 2002. i 2004), sedam FA kupova i učesnik velikog finala Lige šampiona protiv Barselone u Parizu 2006. godine.
Iako se šampionski "gen" njegovih timova vremenom izgubio i iako su u posljednjoj deceniji trofeji sve rjeđe stizali u Arsenalovu trofejnu salu, to neće i ne može umanjiti veličinu svega što je "Profesor" postigao, kao ni značaj uticaja koji je imao i na engleski fudbal i na Premijer ligu.
Bili Vengerovi timovi uspješni ili ne, svako ko je dolazio na njihove utakmice znao je šta može da očekuje. Atraktivan, brz i napadački fudbal postao je kalup na kojem je Francuz insistirao i onda kada se to i nije činilo logičnim, kao i onda kada za to i nije nalazio prave igrače.
A, kada ih je "pogodio" sve do jednog, učinio ih je nepobjedivim.
Arsenalova generacija 2003/04 ispisala je istoriju Premijer lige i postala i ostala Vengerovo remek djelo. To je bio tim koji je osvojio titulu Premijer lige bez ijednog poraza (26 pobjeda i 12 remija), koji je "mljeo" rivale i koji je teren kultnog Hajberija učinio gubilištem svakoga ko se na njemu našao.
Njemački golman Jens Leman je igrao sezonu života, štoper Sol Kembel bio je na vrhuncu karijere, Ešli Kol bio je jedan od najboljih lijevih bekova u Evropi, a Kolo Ture je pomagao i stvarao zid o koji su se protivnici odbijali. U veznom redu blistali su Rober Pires i Fredrik Ljumberg, sa Žilbertom Silvom iza sebe i "desetkom" kakvu Arsenal prije i poslije te generacije nije imao - Denisom Berkampom.
Nije potrebno naglašavati da je Tjeri Anri rešetao kao mašina (30 pogodaka na 37 utakmica) i da je činio da golovi izgledaju širi nego što su zaista bili, na inače uskom terenu Hajberija.
Svi zajedno, na čelu sa "Profesorom", činili su ekipu o kojoj će se pričati sve dok je Premijer lige. Iako su ispali u četvrtfinalu Lige šampiona od Čelsija, učinili su nešto što niko nije i "vezali" su čak rekordnih 49 mečeva bez poraza. Zbog toga im je uručena i zlatna replika trofeja Premijer lige, da pozlati najveću Vengerovu generaciju u karijeri.
Uoči te sezone, Roman Abramović kupio je Čelsi za 140 miliona funti i čak htio da dovede i Anrija, ali su na Hajberiju odlučno rekli "NE". Venger je sklopio šampionski tim počev od toga da je produžio ugovore Vijeri i Piresu, a zatim je Lemana doveo (za samo 1,5 miliona funti) kao zamjenu legendarnom Dejvidu Simenu.
Konačan bilans bio je: Arsenal 90, Čelsi 79, Mančester junajted 75, Liverpul 60...
Najskuplji Vengerov transfer te sezone (tokom koje je dogovoren i dolazak Robina Van Persija) bila je kupovina Hoze Antonija Rejesa, tada španskog talenta koji je u januaru stigao iz Sevilje za 10,5 miliona funti. U takmičarskoj 2003/04 on je postigao dva gola, zaključno sa hicem za konačnih 0:1 na gostovanju Fulamu, u pretposljednjem kolu.
Žurka u posljednjem kolu uvela je taj tim u istoriju, jer je trijumfom protiv Lestera 2:1 postao prvi od Prestona 1889. godine koji je odigrao cijelu sezonu i ostao nepobjeđen.
Nepobjediv!