Mundijal 1982 - Španija

Reći da se reprezentacija Italije provukla kroz prvu fazu Svjetskog prvenstva u Španiji bio bi klasičan primjer eufemizma. "Azuri" su sve tri utakmice, protiv Poljske, Perua i Kameruna, odigrali neriješeno i plasirali su se u narednu rundu samo zato što je njihova gol-razlika 2:2 bila "superiorna" u odnosu na kamerunskih 1:1. Ali kada su na red došli okršaji sa velikim timovima, zablistao je prvi strijelac turnira Paolo Rosi i Italijani su prosto pregazili konkurenciju na putu do njihove treće svjetske titule, prve nakon Drugog svjetskog rata.

Ideja o uvećanju broja učesnika, koja se u glavi prethodnog predsjednika FIFA ser Stenlija Rausa "kuvala" još krajem 60-ih i početkom 70-ih godina, konačno je ozvaničena na kongresu FIFA 1978, pa su se poslije serije od sedam SP sa 16 učesnika, u Španiji prvi put nadmetale 24 reprezentacije. Oformljeno je šest grupa od po četiri tima, a druga faza opet je igrana po grupama, ali ovog puta u četiri grupe od po tri selekcije, čiji su pobjednici išli u polufinale.

S obzirom na to da je fudbal počeo da postaje istinski globalna igra, odluka o širenju Mundijala predstavljala je sasvim logičan korak. U skladu sa novim sistemom kvalifikacija, Evropa je dobila 13 mjesta na završnom turniru, Južna Amerika tri, a zone Azija/Okeanija, KONKAKAF i Afrika po dva. Spisak učesnika kompletirali su domaćin Španija i svjetski prvak Argentina.

Ne računajući "masakriranje" selekcije El Salvadora od strane Mađara (10:1, Laslo Kiš između 69. i 76. minuta ostvario najbrži het-trik u istoriji SP), novajlije su opravdale povjerenje koje im je FIFA ukazala. Kamerun i Honduras su eliminisani sticajem nesrećnih okolnosti, Kuvajt i Novi Zeland postali su žrtve izuzetno kvalitetnih grupa u koje su žrijebani, dok je Alžir spriječen da se plasira u drugu rundu sramnom režijom "braće" iz Austrije i SR Njemačke.

Selekcija sa afričkog sjevera na otvaranju grupe je ostvarila senzacionalnu, ali potpuno zasluženu pobjedu nad Njemačkom (2:1), zatim je izgubila od Austrije (0:2) i u posljednjem kolu savladala Čile sa 3:2. Pošto je ta utakmica odigrana dan ranije, Nijemci i Austrijanci su izašli na teren znajući koji rezultat odgovara i jednima i drugima (1:0 za SR Njemačku). Centarfor Horst Hrubeš doveo je "pancere" u vođstvo već u 10. minutu i to je za oba tima bio signal da prestanu sa igranjem fudbala. Germanske reprezentacije otišle su dalje, a Alžirci su sa istim brojem bodova, ali i najslabijom gol-razlikom u tom trouglu, morali da se vrate kućama.

Na otvaranju šampionata, na stadion Nou Kamp u Barseloni došlo je 95.000 gledalaca sa željom da se upozna sa kvalitetima mladog Dijega Armanda Maradone, budućeg fudbalera slavnog katalonskog kluba. "Gaučosi" su, medjutim, odigrali slabu utakmicu i poraženi su od Belgije sa 1:0. Zanimljivo, to je bio prvi premijerni meč Mundijala koji nije završen rezultatom 0:0, još od Čilea 1962.

Najimpresivniji u prvoj fazi, sa sve tri pobjede, bili su Brazil i Engleska, koja se plasirala na završni turnir poslije 12 godina. Pozitivno je iznenadila reprezentacija Sjeverne Irske. Sastavljena uglavnom od fudbalera iz nižih engleskih liga, sa najmlađim igračem u istoriji svjetskih prvenstava (Norman Vajtsajd je na dan utakmice sa Jugoslavijom imao 17 godina i 42 dana), Irci su sa pobjedom nad Špancima i dva remija postali pobjednici grupe 5.

Došao je red na drugu fazu, u kojoj su poslije relativno skromnog starta briljirale Poljska i Francuska. U poljskom timu je fantastičan bio napadač Zbignjev Bonjek, koji se odlično slagao sa veteranom Latom, dok su "trikolori" pod vodjstvom Mišela Idalgoa igrali dinamičan, napadački fudbal u režiji velikog asa Mišela Platinija, kom je stabilnost davao Žan Tigana.

Najbolja utakmica na prvenstvu, možda i finale prije finala, odigrana je u posljednjem kolu C grupe druge faze. Pošto su i jedni i drugi prethodno pobijedili Argentinu, koja nije bila ni blizu rezultata sa domaćeg terena iz 1978, Italija i Brazil sudarili su se 5. jula u Barseloni, ali ne na Nou Kampu, već na neuporedivo manjem stadionu Sarija. "Kariokama" je zbog bolje gol-razlike odgovarao i remi, ali talentovana ekipa u kojoj su igrali virtuozni Ziko, Sokrates, Eder, Falkao i Seržinjo, nije znala da kalkuliše i to joj se na kraju vratilo kao bumerang.

Italijanskog selektora Enca Bearcota domaći mediji su kritikovali zbog bezgraničnog povjerenja koje je imao u Rosija. Ovo je bio meč na kom se pokazalo da je ipak on bio u pravu. Omaleni napadač, koji je prije Mundijala bio umiješan u skandal vezan za namještanje mečeva Serije A, tri puta je šutnuo u okvir gola i to je bilo dovoljno za istorijsku pobjedu od 3:2. Prva dva njegova gola neutralisali su Sokrates i Falkao, ali poslije novog pogotka Rosija u 74. minutu "azuri" su znali  da stanu na loptu i sačuvaju dva boda za plasman u polufinale.

Kada su slomili objektivno najtalentovaniju selekciju svijeta, Italijani više nisu imali dostojnog rivala. U polufinalu protiv Poljske, oslabljene suspenzijom Bonjeka, Rosi je sa nova dva gola donio sigurnu pobedu od 2:0, da bi u finalu, odigranom 11. jula na stadionu Santjago Bernabeu, pala i SR Njemačka - 3:1.

Bio je to neravnopravan meč za titulu, u kom su Nijemci, uprkos neriješenom rezultatu (0:0) poslije prvih 45 minuta, sve vrijeme bili svedeni na ulogu pukih posmatrača. Čak i poslije jedanaesterca koji je propustio da realizuje Antonio Kabrini, bilo je samo pitanje trenutka kada će popustiti brana pred omraženim golmanom Haraldom Šumaherom. Golovima Rosija u 57, Alesandra Altobelija u 69. i Marka Tardelija u 81. minutu, Bearcotovi puleni su poveli sa zasluženih 3:0. Paul Brajtner dao je počasni gol za Nijemce dva minuta kasnije.

Posebna priča ovog Mundijala bio je drugi polufinalni susret, u kom je SR Njemačka boljim izvođenjem jedanaesteraca eliminisala Francusku. Pri rezultatu 1:1, u 60. minutu, Šumaher je izvan svog šesnaesterca prosto pokosio Patrika Batistona, koji je išao sam ka golu Nijemaca. Kada je sijeli svijet očekivao da holandski sudija Čarls Korver isključenjem sankcioniše taj skandalozni start, on je ostao nijem. Samo desetak minuta pošto je ušao u igru umjesto Ženginija, Batiston je iznesen sa terena i selektor Idalgo neplanirano je već u tom trenutku morao da izvrši i drugu, po tadašnjim propisima posljednju izmjenu.

Golovima Marijusa Trezora i Alana Žiresa u 92. i 98. minutu "trikolori" su poveli sa 3:1 i praktično osigurali pobjedu, ali rezervista Rumenige i Klaus Fišer u 102. i 108. minutu su vratili rezultat u ravnotežu, tako da je odluka o drugom finalisti pala sa "bijele tačke". Jedan za drugim promašili su Ulrih Štilike i Didije Siks, da bi odluka pala u šestoj seriji, kada je Šumaher odbranio udarac Maksima Bosisa i tako spriječio trijumf boljeg tima.