Drugi, ujedno i posljednji evro-trofej Borac je osvojio na današnji dan 1991. godine
Kroz istoriju dugu sedam decenija, Rukometni klub Borac može da se pohvali osvajanjem dva evropska trofeja.
11. aprila 1976. godine tadašnja generacija crveno-plavih momaka, predvođena trenerom Perom Janjićem, a koju su, između ostalog, činili Abas Arslanagić, Nebojša Popović, Milorad Karalić, Rade Unčanin, Zdravko Rađenović... pokorila je Stari kontinent trijumfom u finalnom meču Kupa evropskih šampiona nad danskom Fredericijom rezultatom 17:15.
Na drugi trofej čekalo nešto više od 15 godina, a osvojen je na današnji dan, prije 30 godina, kada je Borac došao do titule u Kupu IHF!
Predvodnik ekipe na klupi bio je Velimir Petković, tada perspektivni 35-godišnji trener, a njegova ''produžena ruka'' na terenu bio je golman Zlatan Arnautović, osvajač zlatne olimpijske medalje na Olimpijskim igrama u Los Anđelesu, a koji je nakon trofeja u Kupu IHF, u 35. godini, odlučio da ''razveže patike'' i završi karijeru.
Osim Zlatana, ekipu su još činili Mehmedalija Mulabdić, Mustafa Torlo, Draško Prtina, Senjanin Maglajlija, Aleksandar Knežević, Davor Perić, Jani Čop, Samir Nezirević, Andrej Golić, Dragan Marković i Goran Stupar.
Bio je to pravi "vrtić", kako su tad zvali crveno-plave jer su, na primjer, Maglajlija i Knežević imali samo 23 godina, Jović i Stupar napunili su 19, dok je, recimo, Andrej Golić imao samo 17!
U osmini finala, igranoj krajem oktobra i početkom novembra, Borac je odmjerio snage sa belgijskim Herstalom.
U prvoj utakmici, na gostujućem terenu, remizirao je rezultatom 20:20, dok su u revanšu u Boriku "pokazali ko je gazda" i trijumfovali rezultatom 26:18, zakazavši dvomeč sa Emporom, u februaru 1991. godine.
Ogroman posao po pitanju prolaska u narednu fazu Borac je obavio u Roštoku (18:22), dok je u revanšu u Boriku bio nešto blaži prema rivalu – 17:14.
U polufinalu, u aprilu, crveno-plavi su se namjerili na favorizovani TUSEM iz Esena. Rijetko ko je davao šanse Petkovićevom timu da će napraviti podvig, pogotovo nakon prvog meča u Esenu, koji je završen pobjedom domaćeg sastava rezultatom 24:17.
U revanšu, međutim, druga priča. Borčev tim je njemačkog velikana sveo na samo 12 golova, a postigao 19, što je, zbog većeg broja golova u gostima, bilo dovoljno za FINALE i okršaj sa još jednim velikanom evropskog rukometa – ekipom CSKA iz Moskve!
Predstavnika tadašnjeg SSSR predvodio je kasnije najbolji rukometaš svijeta Talant Dujšebaev, ali se crveno-plavi nisu prepali ni njega, ni moćnih Rusa.
U Banjaluci su im održali rukometni čas pobijedivši rezultatom 20:15 5. maja 1991. godine, dok su u revanšu, na današnji dan prije tri decenije, doživjeli poraz koji ne boli (24:23).
Borac je, tako, postao prvi od ukupno dva kluba sa prostora bivše Jugoslavije koji je dolazio do trofeja u ovom takmičenju, osnovanom 1981. godine. Osim Banjalučana, to je za rukom pošlo još i ekipi Metkovića, koja je do pehara stigla prije tačno 20 godina.
Takmičenje se, inače, zvalo Kup IHF sve do 1993. godine, kada je promijenilo naziv u Kup EHF. Od 2012. godine, spojeno je sa Kupom pobjednika kupova, a od naredne takmičarske sezone zvaće se EHF Evropska liga.