Ljudski glas, za razliku od klasičnih muzičkih instrumenata, ne poznaje starosna ograničenja kada je u pitanju početak školovanja.
Dok je za upis u prvi razred klavirskog ili violinskog odsjeka muzičke škole, potrebno da dijete nema više od dvanaest godina, na odsjeku za solo pevanje se traži da ima najmanje šesnaest godina - ukoliko je u pitanju djevojka, odnosno osamnaest - ukoliko je mladić.
Razlog za to jeste činjenica da ljudski glas sazrijeva i pokazuje svoje prave odlike tek u navedenom uzrastu, pa samim tim tek tada postaje spreman i za savladavanje tehnika pjevanja.
Osim što osoba mora da ima dovoljno godina, potrebno je da ima i odgovarajuće sposobnosti, pa na prijemnom ispitu stručna komisija kod svakog kandidata procjenjuje čitav kompleks predispozicija: intonaciju, ritam, harmonski sluh, muzikalnost, glas, psihofizičke sposobnosti, komunikativnost...
Školovanje na odsjeku za solo pjevanje u muzičkoj školi traje ukupno šest godina, od kojih prve dvije odlaze na osnovno, a ostale četiri na srednje muzičko obrazovanje.
Nakon uspješno završene osnovne muzičke škole, učenici polažu prijemni ispit za upis u srednju školu, a nakon uspješno završene srednje škole učenici stiču zvanje diplomiranog horskog pjevača. Tada mogu da konkurišu za prijem na Fakultet muzičke umjetnosti, ili na neku drugu akademiju, odnosno konzervatorijum.
Nastavu na odsjeku za solo pjevanje čine individualni časovi pjevanja, na kojima se stiču znanja o osnovama klasične vokalne tehnike i disanja. Naravno, ključan je rad na interpretaciji zadatih muzičkih djela (od starih italijanskih majstora, do kompozitora 20. vijeka), koja se izvode uz pratnju klavirskog saradnika.
Za budućeg pjevača, važan je i rad na savladavanju scenskog pokreta, ali i sticanje iskustva pred publikom. Zato je učenicima tokom školovanja omogućeno da redovno nastupaju na internim javnim časovima, na takmičenjima, seminarima, kao i koncertima u školi i van nje.
Pored časova pjevanja, učenici su obavezni da savladaju i program iz drugih muzičkih predmeta kao što su solfeđo, muzička teorija, uporedni klavir, kamerna muzika...
Pjevači se dijele na kategorije prema tipu glasa kojim se odlikuju. Glasovi se razvrstavaju na osnovu niza faktora - raspona, registra, pokretljivosti, snage i boje. Prema rasponu, muški glasovi se obično dijele na četiri kategorije: bas, bas-bariton, tenor i kontratenor, dok se žeski dijele na tri: kontraalt, mecosopran i sopran.
Svaka od ovih kategorija se zatim dijeli na tipove, na osnovu preostalih osobina glasa. Tako, na primjer, među sopranima postoje koloraturni (vrlo pokretljivi), lirski, dramski, itd. Ovakva podjela na tipove je posebno važna kada se dodjeljuju operske uloge. Jer, za određenu ulogu je potreban baš određen tip glasa, koji je sposoban da izvede napisane deonice, ali i da svojom specifičnom bojom adekvatno dočara lik koji pjevač tumači.
Naravno, glas pjevača može da se drastično promijeni tokom njegove karijere, budući da pravu zrelost nekada dostiže tek u zrelim godinama. Ispravna klasifikacija učenikovog glasa je veoma važna za vokalne pedagoge, jer predstavlja polazište za razvijanje glasa. Pogrešna klasifikacija može da ošteti glasne žice i pokvari boju i raspon glasa.
(MONDO)