Ebola spada među najsmrtonosnije viruse na planeti, pa je jasna zabrinutost zbog epidemije u Africi. SZO je odobrila eksperimentalni lek TKM-Ebola, ali još nisu poznate njegove posledice. Priča se i o obveznoj vakcinaciji.
Virus i bolest su dobili naziv po reci Eboli u Demokratskoj Republici Kongo gde je bolest prvi puta registrovana 1976. godine.
Virus ebole se najčešće širi direktnim kontaktom sa zaraženom osobom, odnosno s njihovim izlučevinama. Uobičajeno se ne prenosi vazduhom, ali je potvrđeno da se može preneti u sitnim kapljicama koje je moguće udahnuti.
Karakteristična je krhkost kapilara i uništavanje trombocita koji imaju ključnu ulogu u zgrušavanju krvi, što dovodi do lakog krvarenja koje može dovesti do teškog šoka i smrti.
Simptomi koji se javljaju kod najvećeg broja pacijenata u prvim danima su visoka temperatura, glavobolja, bol u mišićima i stomaku, umor i dijareja. Kod manjeg broja pacijenata uočena je i upala grla, osip na koži, crvenilo i svrab očiju, povraćanje krvi i slepilo.
Nije poznato zašto neki pacijenti uspešno prebole bolest, međutim poznato je da u trenutku smrti pacijenti koji umiru obično nemaju razvijen imuni sistem.
Posebno su značajna istraživanja koja su utvrdila da je kod umrlih pacijenata zaraženih ebola virusom visina vitamina C u krvi bila jednaka nuli.
Na neki način virus ebole uništava sve zalihe vitamina C u organizmu, što zatim rezultira nemogućnošću zgrušavanja krvi, propadanjem krvnih žila, krvarenjem i smrću.
Virus Ebole izaziva krvarenje mnogo brže od bilo koje druge fatalne infekcije, jer se virus brzo i potpuno metaboliše u telu i troši sve zalihe vitamina C.
Značajno je napomenuti da bolesti hemoralgijske groznice dožive epidemijske razmere u zemljama za čije je stanovništvo očekivano da imaju nisku telesnu dozu vitamina C, kao što su ozbiljno pothranjeni mnogi Afrikanci.
Zbog velikog nedostatka vitamina C telo za samo par dana dolazi u naprednu fazu skorbuta koju karakteriše lako i obilno krvarenje.
Ako se obolelima ne pruži terapija velikim dozama vitamina C dolazi do teškog šoka i smrti jer telo nema dovoljno antitela koja bi uništili virus.
Mnogi drugi antioksidansi imaju slična dejstva, ali vitamin C je najuspešniji zbog svoje jednostavne hemijske strukture koja mu omogućuje da se širi po celom telu s minimalnim ograničenjima.
Davanje velikih doza vitamina C intravenozno u praksu je uveo Fred Klener koji je eksperimentisao u lečenju pacijenata mega dozama ovog vitamina, piše "Alternativa za vas".
U laboratorijskim stručnim istraživanjima dokazano je da C vitamin blokira razmnožavanje virusa u strukturi ćelija i sprečava slabljenje imunološkog sistema.
Ranija istraživanja creva na terapiju velikim količinama vitamina C, pretpostavila su da Ebola i druge virusne hemoralgijske groznice, mogu zahtevati dozu od 500.000 mg na dan.
Zanimljivo je da terapija megadozama vitamina C praktično nema ozbiljnijih nuspojava osim mučnine ili dijareje.
Ako je ova procena tačna, jasno je da zaražene osobe u početku terapije moraju dobijati snažne doze vitamina C intravenozno, kao i da treba nastaviti s ovom terapijom do izlečenja.