Prije tačno 121 godinu, 28. decembra 1895. u pariskom restoranu "Grand Cafe" braća Lui i August Lumier organizovali su prvu filmsku projekciju u istoriji.
Ovaj datum uzima se kao dan rođenja kinematografije. Tada je u Indijskom salonu uz pratnju pijaniste prikazano deset kratkih filmova. Lui Lumier je je te filmove snimio na način koji je pojačavao njihovu realističnost. Prizor voza koji ulazi u stanicu u filmu "Ulazak voza u stanicu" bio je tako jak i upečatljiv da su neki gledaoci pobjegli misleći da će ih voz pregaziti.
Prvoj projekciji prisustvovalo je 120 gledaoca, a dužina prikazanih filmova nije prelazila jednu minutu (toliko se materijala moglo snimiti na kasetu koja je sadržavala 17 metara celuloidne filmske trake). Prvobitni naziv uređaja bio je "Cinetoscope de projection", ali je uređaj brzo preimenovan u "Cinematographe" da se ne bi brkao s Edisonovim kinetoskopom.
Naziv je nastao od grčkog izraza "kinema" što znači pokret i "graphein" što znači pisati. Sprava je bila praktična, lagana i lako prenosiva, te je ubrzo stekla popularnost. Do januara 1896. godine već je bilo proizvedeno dvjestotinjak takvih uređaja. Zahvaljujući fotografskom iskustvu, Loi je sve filmove pomno izradio, vodivši računa o kompoziciji, kadriranju i svjetlu.
Prizore iz života snimao je fiksiranom, statičnom kamerom, a često je koristio i metodu "skrivene kamere", kloneći se glumaca, dekora, kostima i šminke, te je takvim pristupom postavio temelje dokumentarnog filma. Već film "Ulazak voza u stanicu" sadrži sve filmske planove, a snimatelji su poznavali i najjednostavnije oblike montaže.
Braća Lumier su poslali profesionalne snimatelje širom svijeta, ne samo da predstave kinematograf, nego i da snime prizore slavnih mjesta. Neki od njih zaslužni su za otkrivanje raznih snimateljskih postupaka, a posebno je važno Promioovo otkriće vožnje kamere. Odvijanjem filmske trake unazad u filmu "Rušenje zida" počinje razdoblje filmskih trikova - jedan srušeni zid se tim postupkom vratio u svoj prvobitni izgled.
Braća Lumier nisu se mogli prilagoditi brzom i ekspanzivnom razvoju filmske tehnike i nisu znali uskladiti svoj rad sa željama publike koja je već nakon godinu i pola fasciniranost dokumentarističkim filmskim iskazima zamijenila fascinacijom spram fikcije i apstraktnim pričama. Pošto je publika izgubila zanimanje za kratke reportažne filmove snimljene bez duhovitosti, braća su odustala od snimanja filmova i rad na tom području prepustila drugima.
August se posvetio medicini, a Lou je nastavio istraživanja na području reljefnog platna, boje i širokog platna. 1919. godine izabran je za člana Francuske akademije, 1946. godine je francuskoj kinoteci povjerio oko 1800 svojih filmova, od kojih je sam režirao njih 60.