Nekadašnji jugoslovenski trener Gojko Zec tragično izgubio život u Africi, gdje je radio nakon Partizana i Crvene zvezde.
Malo je trenera koji su kroz istoriju sjedili na klupama i Partizana i Crvene zvezde, najvećih protivnika u bogatom rivalstvu kojim se Beograd već decenijama diči. Kada se u priču doda i klupa slavnog OFK Beograda, po mnogima petog najboljeg kluba bivše Jugoslavije, ostaje samo jedan čovjek - fudbalski stručnjak tragične životne sudbine, Gojko Zec!
Nekadašnji fudbaler Voždovačkog veoma je rano prekinuo igračku karijeru i već sa 34 godine, 1969, stekao priliku da vodi "romantičare" sa Karaburme, u kojem su bili Ilija Petković, Dragoslav Stepanović, Petar Borota... Potom je već 1970. postao trener Partizana, zatim u dva navrata bio šef struke u Crvenoj zvezdi, od 1976. do 1978. i od 1983. do 1986. i dva puta osvajao šampionsku titulu. Vodio je još banjalučki Borac, Vojvodinu, Rijeku, subotički Spartak, a u inostranstvu je radio u Grčkoj, Ujedinjenim Arapskim Emiratima i Angoli, gdje je i izgubio život tokom puča 1995. godine. Njegova smrt i danas je obavijena velom misterije...
Gojko Zec ubijen je 3. novembra 1995. godine u glavnom gradu Luandi, u svojoj hotelskoj sobi, dok je planirao put za Jugoslaviju. Ugušen je maramom, a istraga o ubistvu nije donijela nikakve rezultate - niti o ubicama, niti o naručiocima ubistva legendarnog jugoslovenskog stručnjaka koji je sa ekipom Petro Atletiko osvojio dvije šampionske titule, tri Kupa Angole i dva Superkupa.
Bivši trener Borca, Crvene zvezde i Partizana ritualno ubijen? Tijelo nađeno u hotelskoj sobi - ugušen maramom!
Kao jedan od motiva tog zločina navodi se pljačka, dok drugi nema nikakve veze sa finansijskim statusom jugoslovenskog stručnjaka. Devedesete godine u Angoli bile su izuzetno teške za bijelce - rasna mržnja bila je prisutna na svakom koraku, a navodno je njegova smrt povezana sa ubistvima još 11 bijelaca u isto vrijeme. Zbog opšteg haosa koji je trajao u zemlji, lokalne vlasti se nisu previše bavile ubistvom Gojka Zeca, iako je on bio veoma uticajna ličnost za sport u ovoj afričkoj državi. Iz Jugoslavije je stigao kao prestižni stručnjak, izgrađenog imena sa velikom "težinom".
Zec je bio navijač Crvene zvezde, ali i surovi profesionalac - kao mlad je dobio priliku u OFK Beogradu, sa Partizanom je bio jesenji prvak, a sa Zvezdom dvostruki šampion Jugoslavije. Tokom bogate karijere trenirao je neka od najvećih imena u istoriji fudbala na ovom području. Radio je sa Draganom Džajićem, Vladimirom Petrovićem Pižonom, Duletom Savićem, Ivanom Ćurkovićem, Momčilom Vukotićem, Slobodanom Santračem... Kao već iskusan trener stigao je u Afriku, gdje je ubijen mjesec i po dana nakon 60. rođendana.
Zvanično, građanski rat u Angoli trajao je više od 26 godina! Počeo je još davne 1975. godine, završio se tek 2002. godine, a tokom turbulentnih devedesetih su u sukob bile umiješane i svjetske sile. Dešavanja u Angoli zanimala su veći dio Evrope pa su tako pregovori dvije strane uglavnom vođeni u Portugalu, SAD su bile veoma uključene u sukob, a Kuba je čak i slala ljude na teren kako bi imala uvid u kompleksnu situaciju.
Tokom većeg dijela rata obje strane su se naoružavale savremenom opremom - uglavnom polovnom i to kupljenom iz bivših republika Sovjetskog saveza, pojedinih azijskih država među kojima je čak i Sjeverna Koreja, ali i evropskih zemalja poput Češke, Slovačke i drugih. Tokom rata je čak 4.300.000 stanovnika Angole interno raseljeno, a Ujedinjene nacije su 2003. godine saopštile katastrofalne podatke - oko 80 odsto stanovnika zemlje nije imalo pristup adekvatnom liječenju, 60 odsto nije moglo da dođe do pijaće vode, a za 30 odsto novorođenčadi se pretpostavljalo da će preminuti prije pete godine života. Stanovnici Angole i danas ginu zbog nagaznih mina i drugog oružja koje je postavljeno tokom građanskog rata.