Konstuktori aviona su za samo pedestak godina stigli od platnenih krila učvršćenih kanapima do mlazne ere i probijanja zvučnog zida i stvorili brojne zanimljive letjelice
Ako je automobilski svijet često bio polje brojnih inovacija ispred svog vremena, koje su donosile nova i naprednija tehnološka rešenja, onda je to možda čak u još većoj mjeri bio i jeste svijet aviona i različitih letjelica.
Projektujući ih, prije svega za vojne, a potom i za civilne potrebe, konstuktori aviona su za samo pedestak godina stigli od platnenih krila učvršćenih kanapima, do mlazne ere i probijanja zvučnog zida.
Ovi avioni su samo neki od brojnih primjera kako zanimljivih ideja, tako i naprednih tehnoloških rješenja koja su svojom inovativnošću uspijevala da prevaziđu probleme i ograničenja prethodnih generacija.
1921. – Devetokrilac: Caproni Ca.60 "Noviplano"
Caproni Ca.60 je bio jedan od prvih pokušaja da se napravi veliki putnički avion sposoban za prekookeanske letove. Ovaj leteći brod dužine 23,5 metra, sa rasponom krila od 30 metara, imao je devet krila, odakle i potiče dodatak "Noviplano" u imenu.
Prilično ambiciozno zamišljeni hidro avion pokretalo je osam klipnih motora, u vazduhu su ga održavala tri seta trostrukih krila, a na vodi održavala dva velika pontona.
Prvi i jedini prototip sa 100 putničkih sjedišta poletio je 4. marta 1921. godine na jezeru Mađore u Italiji. Dostigao je visinu od 18 metara, ali se ubrzo srušio i raspao. Pilot se uspio da se izvuče nepovrijeđen. Iako je veliki avion ponovo popravljen, ubrzo je pod nerazjašnjenim okolnostia izgorio u požaru.
1938. – Asimetrija: Blohm & Voss BV 141
BV 141 je avion neobičnog izgleda, koji se dizajnom ističe u odnosu na brojne letjelice iz vremena nacističke Njemačke. Razvijen je neposredno prije Drugog svetskog rata, na zahtjev Ministarstva vazduhoplovstva koje je tražilo rješenje za jednomotorni izviđački avion, kod koga je izuzetna vidljivost i preglednost prioritet.
Proizvođač Blohm & Voss predstavio je svoj projekat BV 141 – čudan asimetrični avion čije je dugačak trup sa motorom i repom bio "zakačen" za lijevo krilo, dok je velika zastakljena kabina sa desne strane bila "radno mjesto" za pilota, navigatora i mitraljesca.
Uprkos svom nekonvencijalnom dizajnu, avion je pokazivao odlične letačke karakteristike, pa je vojno vazduhoplovstvo – Luftvafe, naručilo čak 500 komada. Početak rata je promenio prioritete, narudžbina je otkazana, a novac preusmjeren na druge letjelice. Proizvedeno je samo 28 aviona i svi su tokom rata uništeni.
1942. – Leteća palačinka: Vought V-173
Vought V-173 se smatra jednim od najboljih američkih eksperimentalnih borbenih aviona. Njegov jedinstven i, za svoje vrijeme, vrlo radikalan dizan u obliku diska donio mu je nadimak – "Leteća palačinka" (engl. Flying Pancake).
Kružno krilo prečnika 7 metara imalo veću tetivu (širinu od spreda ka nazad) od konvencionalnih krila, pa je površina koja podiže letjelicu u vazduh bila veća bez bitnog povećanja ukupne veličine aviona.
Od prvog leta u novembru 1942, kroz programa testiranja, avion je pokazao impresivne performanse i odličnu upravljivost pri malim brzinama. Ipak, najveća mana "Leteće palačinke" bila je relativno skromna maksimalna brzina, što je značajno ograničavalo njegov potencijal aviona lovca.
I pored toga što je dosta obećavao i obavio više izuzetno uspješnih letova, V-173 nije odmakao dalje od jednog funkcionalnog prototipa, koji danas predstavlja značajan eksponat u kolekciji Smitsonijan muzeja.
1945. – Prvi stelt: Horten Ho 229
Ipak, jedna od najrevolucionarnijih avionskih konstrukcija Drugog svjetskog rata potiče iz nacističke Njemačke. Predstavljen samo dva mjeseca prije njenog poraza, Horten Ho 229 je bio prototip bombardera sa konfiguracijom letećeg krila i mlaznim pogonom, do tada neviđenog "svemirskog" dizajna.
Eliminisanje trupa i repnog dijela aviona i integrisanje svih komponenti, kao i kokpita i motora, u samu strukturu krila stvorilo je izuzetno aerodinamičan avion sa malim otporom vazduha i većom efikasnošću leta u poređenju sa konvencionalnim dizajnom.
Već prilikom prvog leta Ho 229 je pokazao impresivne performanse, a njegov jedinstveni oblik je, osim toga, imao smanjen radarski odraz, čime je nenamerno nagovestio dolazak moderne stelt tehnologije.
Međutim, u posljednjim danima rata, uz stalna saveznička bombardovanja vojnih fabrika, nestašice materijala, ograničene resurse... razvoj je, nakon kompletirana tri prototipa, morao da stane.
Nakon završetka rata, saveznici su se domogli preostalih prototipova, a njihova tehnologija je proučavana i analizirana, pa se njen utica može primetiti i na nekim savremenim avionima, kao što je američki teški stelt bombarder Northrop B-2 Spirit.
1959. – Letaći tanjir: Avro VZ9 Avrocar
Sam pogled na ovu neobičnu letjelicu, čije je puno ime Avro Canada VZ-9 Avrocar, daje odgovor na pitanje zašto su je zvali NLO. Bio je to avion sa vertikalnim poletanjem i sletanjem (VTOL), koga je za potrebe vazduhoplovstva SAD razvila kompanija Avro Canada, u okviru tajnog vojnog projekta iz prvih godina Hladnog rata.
Podizanje sa zemlje i potisak u vazduhu obezbeđivao mu je centralni "turborotor", koji je izduvavao izduvne gasove po obodu letjelice u obliku diska, koja je u letu zaista ličila na leteći tanjir.
Tokom test letova, pokazalo se da VZ-9 Avrocar ima neriješene probleme sa potiskom i stabilnošću, koji su ograničavali njegove letne sposobnosti. Prvobitno planiran kao avion lovac sposoban za veoma velike brzine i visine, poslije više revizija, projekat je 1961. odbačen, pa je na kraju završio u muzeju.
1966. – Kaspijsko čudovište: Ekranoplan "Lunj"
Kada su, sredinom 60-ih godina, NATO generali dobili fotografije američkih špijunskih satelita na kojima se vidjela ogromna čudna letjelica koja juri lebdeći iznad vode, nazvali su je "Kaspijsko čudovište".
Bio je to eksperimentalni sovjetski ekranoplan, brzi avion-brod od koga će nastati teški nosač raketa "Lunj". Leteći samo nekoliko metara iznad površine, funkcionisao je na principu sabijanja vazduha između krila i vodene površine. Krećući se brzinom od 500km/h bio je potpuno neprimjetan za neprijateljske radare.
Naoružan sa šest lansirnih sistema supersoničnih raketa "Moskit", dometa 100 do 120 kilometara, "Lunj" je predstavljao veliku opasnost. Leteći na visinama 10-12 metara iznad vode, rakete su dostizale skoro supersonične brzine i bile neuhvatljive za američke PVO sisteme.
Kasnije se pojavio manji modernizovani ekranolet A-90 Orlenok, koji je mogao da se kreće ili kao avion ili kao ekranoplan. Jedan "Lunj" i četiri "Orlenok"-a 1979. su ušli u upotrebu u sastavu sovjetske pomorske avijacije, sa osnovnim zadatkom pronalaženja i uništavanja protivničkih brodova. "Penzionisani" su 1993. godine.
2018. – Meki udar: X-59 QueSST
The X-59 QueSST, gdje je ovaj drugi dio imena skraćenica od "Quiet SuperSonic Technology", odnosno – tiha nadzvučna tehnologija, predstavlja rješenje američke vazduhoplovne i svemirske agencije NASA za tiho nadzvučno putovanje.
Razvijen od strane kompanije Skunk Works, proizveden u Lockheed Martin-u, X-59 je projektovan da putuje brzinom od 1,42 Mach-a, ali bez stvaranja karakterističnog glasnog (i ponekada štetnog) zvučnog udara od probijanja zvučnog zida. Umjesto toga, ovaj avion neobičnog izgleda bi trebalo da proizvodi samo mekši zvuk, "udar" koji bi ljudi na zemlji mogli da čuju na nivou zvika jačine 75 decibela.