Ljetnje računanje vremena završava se noćas u tri sata poslije ponoći, kada kazaljke na časovnicima treba pomjeriti za jedan sat unazad, odnosno sa tri na dva sata ujutru.
Ljetno računanje vremena u regionu uvedeno je 27. marta 1983. godine.
"Službeno vrijeme" u svijetu pomjera se unapred u poznu zimu ili rano proljeće, a vraća unazad u jesen, najčešće za jedan sat, ali tačan broj sati i datumi izmjena određuju se na lokalnom nivou i podložni su promjenama.
Pomjeranje kazaljki u zapadnoj Evropi uvedeno je početkom 1970-ih godina, uz obrazloženje da se time "produžava" dan, omogućuju uštede u potrošnji električne energije, povećava produktivnost, poboljšava prilagođavanje ljudi i radni dan čini efikasnijim.
Datum pomeranja kazaljki različit je od države do države, tako da na sjevernoj hemisferi ljetnje vrijeme počinje posljednje nedjelje marta ili prve sedmice u aprilu.
Pomjeranje vremena se u većini slučajeva obavlja u noći između subote i nedjelje, da ne bi izazvalo veće probleme za radno stanovništvo.
Prelazak na ljetnje i zimsko vrijeme prvi put je zabeleženo 1916. godine u zemljama na sjeveru Evrope, a do sada je uvedeno u oko 70 zemalja, uglavnom na sjevernoj hemisferi.
Od 2002. godine Evropska unija, kao i ostale zemlje u Evropi, odredile su da ljetnje vrijeme počinje posljednje nedjelje marta i da se završava posljednje sedmice oktobra.
Na južnoj hemisferi je početak i kraj ljetnjeg vremena obrnut u odnosu na sjevernu. Većina modernih računarskih operativnih sistema ima mogućnost automatskog prelaska na ljetnje računanje vremena.
Pojedini astronomi su, međutim, protiv pomjeranja kazaljki i veštačkog "produženja" dana, jer smatraju da prirodu ne treba "mučiti", makar se to pravdalo i ekonomskom računicom.