Akademik i čuveni kompozitor Vlado Milošević suočio se 1969. godine u Banjaluci sa jednim velikim problemom. Pročitajte...
Kompozitor i etnomuzikolog Vlado Milošević (1901 - 1990), jedno je od najznačajnijih imena jugoslovenske i srpske muzičke umjetnost. Rođen je u Banjaluci, a tokom bogate i veoma uspješne karijere napisao je brojne kompozicije, prikupio ogromnu muzičku građu iz naroda, bio izuzetan muzički pedagog... Bio je član Akademije nauka i umjetnosti BiH, a za doprinose u svim oblastima svog rada dobio je više državnih nagrada u bivšoj Jugoslaviji. Zvanično je penzionisan 1964. godine.
Ipak, i pored akademskog statusa i impresivne karijere, koja je bila prepoznata čak i u svijetu, Vlado Milošević suočio se svojevremeno u svojoj rodnoj Banjaluci sa "nerješivim" problemom - neizdrživom bukom iz jedne kafane!
Banjalučki "Glas" objavio je 4. avgusta 1969. godine tekst u kome je opisana "tortura" kojoj je poznati kompozitor izložen od strane tadašnje kafane "Vrt", u vlasništvu kafedžije Tome Vidovića.
Na početku teksta, autor Dragiša Spremo navodi da u Banjaluci ima toliko kafana i kafedžija da im se broj ne zna, ali samo jednog kompozitora, profesora i akademika. U nastavku, autor ironično konstatujuje da bi cijenjenom akademiku možda bolje bilo da je kafedžija, "jer su oni više u mogućnosti da se isprse pred inspekcijama".
"Sticajem okolnosti, igra žmurki između jednog ugostitelja (Tome Vidovića, vlasnika kafane 'Vrt') i jednog kompozitora-akademika (Vlade Miloševića) upravo se i povela oko različitih pogleda na primjenu propisa čiji je zvanični naziv - Odluka o javnom redu i miru.
Nevolja je u tome što kompozitor i ugostitelj žive u susjedstvu. Jednom su potrebni red i tišina, i dok radi i dok se noću odmara, drugome je opet potrebna bučna muzika, jer ako nema muzike - nema dobrog posla, nema pazara...
Kompozitor se žali, moli, kumi, apeluje. Traži malo tišine, barem noću, dok spava. Ali sve zabadava. Bez obzira što propisi nalažu da poslije 22 sata mora da vlada totalni mir. Kafedžija obija kancelarije, nudi obećanja, plaća kazne, a radnja radi i muzičari rade, jer kafedžija živi od kafane, od muzike", piše list.
Na pitanje "Šta da se radi?" pokušali su da odgovore inspektori i sudije svojim papirima, ali su ubrzo uslijedili "kontra papiri" i tako unedogled.
Na kraju teksta, autor predlaže da bi rješenje i "izlaz iz lavirinta" možda trebalo potražiti u otvorenom, drugarskom dijalogu - bez kompleksa - od susjeda kafedžije.
"Ako ništa, susjedu će makar pocrveniti uši. Jer i on, nakon zamornog dana, očekuje svoj zaslužen odmor, svoj mir i spokojstvo kraj otvorenog lista", piše "Glas" 1969. godine.
U narednim brojevima banjalučkog lista nismo uspjeli da pronađemo epilog ove neobične priče, ali vjerujemo da je problem na kraju, ipak nekako izglađen...
Akademik Vlado Milošević doživio je duboku starost, a preminuo je u Banjaluci 6. februara 1990. godine, gdje je i sahranjen.
......
Ukoliko vam se dopadaju "Priče iz naftalina", zapratite nas i na facebooku! (LINK)