Prva zajednička država Južnih Slovena - Kraljevina Srba, Hrvata i Slovenaca, proglašena je pre 97 godina – 1. decembra 1918. godine.
Stvaranje nove države proglasio je Aleksandar Karađorđević u palati Krsmanović na Terazijama u Beogradu.
Kraljevina Srba, Hrvata i Slovenaca zauzimala je teritoriju današnje Srbije, BiH, Makedonije i Crne Gore, ali i najveći dio današnje Hrvatske i Slovenije.
Graničila na sjeverozapadu sa Italijom i Austrijom, Mađarskom i Rumunijom na sjeveru, Bugarskom na istoku, Grčkom i Albanijom na jugu, a na zapadu je izlazila na Jadransko more.
Još početkom Prvog svjetskog rata Kraljevina Srbija je objavila da su njeni ciljevi ujedinjenje Srba, Hrvata i Slovenaca. To je potvrđeno i Niškom deklaracijom Skupštine Kraljevine Srbije, 7. decembra 1914. godine.
Formiranje Jugoslovenskog odbora uslijedilo je 1915. godine, a sačinjavali su ga istaknuti Srbi, Hrvati i Slovenci sa prostora tadašnje Austrougarske opredeljeni za stvaranje nove zajednice Južnih Slovena.
Konkretni pregovori o ujedinjenju u buduću državu postignuti su na grčkom ostrvu Krf, gdje je 20. jula 1917. donesena Krfska deklaracija, a u Ženevi 9. novembra 1918. godine, takozvani Ženevski sporazum.
U Novom Sadu je Velika narodna skupština 25. novembra 1918. godine donijela odluku o prisajedinjenju Kraljevini Srbiji, a 24. novembra i Skupština Srema u Rumi, pa je Vojvodina stupila kao sastavni dio Srbije u novu zajedničku državi obrazovanu 1. decembra 1918. godine.
Krajem novembra i "Podgorička skupština" donijela je odluku o pripajanju Crne Gore Kraljevini Srbiji.
Tako je 1. decembra 1918. godine regent Aleksandar Karađorđević proglasio stvaranje nove države.
Ime u Kraljevina Jugoslavija promijenila je 1929. godine. To je bio dosljedni nastavak izvorne koncepcije s kojom je i obrazovana zajednička država, što je bilo uneseno i u Ustav iz 1921. godine, poznat kao "Vidovdanski".
Kraljevina Jugoslavija postojala je do Drugog svjetskog rata.